Το σημερινό άρθρο είναι αφιερωμένο σε έναν διαφορετικό τρόπο κατανόησης & απομνημόνευσης της δομής {φόρμα} των τραγουδιών .

Σε παλιότερα μου άρθρα σας έχω εξηγήσει τους λόγους που ο σύγχρονος drummer πρέπει να μπορεί να κατανοήσει τι γράφει μια παρτιτούρα .

 Σε αυτό το άρθρο θα σας δείξω το «next step». Θα σας δώσω επίσης, τρόπους ανάπτυξης αυτής της δεξιότητας.

Αν και αυτός ο τρόπος είναι λίγο πιο δύσκολος, θεωρώ πιο σημαντικό και να μπορούμε να σκεφτόμαστε πάνω σε φόρμες από το να έχουμε κολλημένο το μάτι μας πάνω σε ένα χαρτί διαβάζοντας μέτρα. Mακροπρόθεσμα, σαν διεργασία, θα κάνει τα πράγματα πολύ πιο εύκολα όμως.

Ας ξεκινήσουμε με το τι λέμε φόρμα:

Κάθε τραγούδι αποτελείται από ένα σύνολο μέτρων χωρισμένα σε θέματα. Κάθε θέμα της φόρμας αποτελείται από μια ομάδα μέτρων.

Σε τραγούδια με στίχους, έχουμε δώσει ονομασίες στα θέματα για να μπορούμε να φτιάξουμε έναν οδηγό με τον ίδιο τρόπο που έχουμε δώσει ονομασίες σε τοποθεσίες/οδούς για να μπορούμε να φτιάξουμε ένα χάρτη .

Αυτά τα θέματα τα ονομάζουμε εισαγωγή, κουπλέ, ρεφρέν, γέφυρα, σόλο κ.λ.π  {Intro , verse, chorus, bridge και solo στα αγγλικά}.

Στα τραγούδια χωρίς στίχο, τα θέματα της φόρμας, εκφράζονται με αγγλικά γράμματα π.χ  A-B-C κλπ.

Αν και τα θέματα αυτά  είναι πάνω-κάτω κοινά σε όλα τα τραγούδια, ο τρόπος τοποθέτησης τους μέσα στη δομή του τραγουδιού είναι πάντα διαφορετικός. Τα μέτρα που αποτελούν το κάθε θέμα, επίσης είναι πάντα διαφορετικά.

Όταν ξεκινάμε να παίξουμε τα πρώτα τραγούδια στην εκπαίδευση μας σαν drummers, συνήθως βλέπουμε στη παρτιτούρα ένα σύνολο μέτρων που πρέπει να εκπαιδεύσουμε το μάτι μας να παρακολουθεί «κουτάκι – κουτάκι».

Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να παρακολουθήσουμε 100% ένα κομμάτι και να παρατηρήσουμε απίστευτες λεπτομέρειες από το αρχικό παίξιμο του drummer.

Αναμφίβολα, είναι μια δεξιότητα που πρέπει να μάθουμε όλοι μας.

 Το πραγματικό drumming όμως για μένα, το «art» αν θέλετε,  ξεκινάει πέρα από την παρτιτούρα. Όταν το κομμάτι έχει δηλαδή «μπει μέσα μας» σαν δομή και όχι σαν μέτρα, με τον ίδιο τρόπο που η απόλαυση της θέας ενός ταξιδιού γίνεται εφικτή, όταν πια δεν χρειαζόμαστε τον χάρτη .

Έχει με λίγα λόγια «χωνευτεί» στο υποσυνείδητο μας η φόρμα του τραγουδιού αλλά και το feel του κομματιού.

Πώς θα γίνει αυτό πιο εύκολα και γιατί το θεωρώ το επόμενο βήμα στην εξέλιξη μας:  

Προσωπικά {στο δικό μου level}, όταν μελετάω ένα κομμάτι σε παρτιτούρα, δεν δίνω ιδιαίτερη πλέον σημασία στις λεπτομέρειες του παιξίματος του drummer.  

Σαν πληροφορία με ενδιαφέρει μόνο το beat  {γιατί πάνω σε αυτό συνήθως «πατάει» το μπάσο} , τι σημαντικό  συμβαίνει μέσα στο κομμάτι από τους άλλους μουσικούς που πρέπει να τονίσω {Kicks}, και πόσα μέτρα απαρτίζουν το κάθε θέμα.

 Αυτός ο τρόπος διευκολύνει πάρα πολύ τα πράγματα στο μυαλό μου. Λιγότερες λεπτομέρειες να απομνημονεύσω – περισσότερη υπολογιστική ισχύ στον εγκέφαλο μου ελεύθερη, για να αφιερώσω στη φόρμα , το groove αλλά και το feel μου.

Τα μέτρα που απαρτίζουν το κάθε θέμα, στο 99% της μουσικής που έχουμε σε παρτιτούρα πάνω σε rock – funk – blues – metal μουσικές, συνήθως βασίζονται σε πολλαπλάσια του τέσσερα. {4 – 8 – 12 – 16 κλπ}.

Ας δοκιμάσουμε να γράψουμε μια υποθετική φόρμα ενός τραγουδιού με έναν άλλο τρόπο.

Ιntro = 8bars, Verse = 16b , Chorus = 8b, Intro2 = 4b , Verse2= 8b, Chorus2 = 16b , bridge = 8b, Chorus 3 = 2 x 16b , Outro = 8b & fine.

Όπως βλέπετε, μέσα σε μόλις 2 γραμμές έγραψα την παρτιτούρα ενός τραγουδιού. Αυτή η παρτιτούρα στην Ελλάδα ονομάζεται “οδηγός”.

Θεωρώ ότι αυτός ο τρόπος είναι για πιο προχωρημένους μαθητές που έχουν μια σχετική πείρα διαβάζοντας παρτιτούρες.

Αυτός ο τρόπος όμως, θα σας διδάξει πως να βγείτε από το μικρόκοσμο της παρτιτούρας. Θα απελευθερώσει χώρο στην υπολογιστική σας ισχύ για  να μπορείτε να ακούτε περισσότερο την μουσική από ότι την διαβάζετε.

Πλέον δεν παρακολουθούμε το τέταρτο και τις υποδιαιρέσεις του, αλλά ρίχνουμε όλο το βάρος της προσήλωσης μας στο να μην χάσουμε τα μέτρα που απαρτίζουν το κάθε θέμα της φόρμας.

Όσον αφορά λεπτομέρειες, σε μια παρένθεση θα έβαζα το βασικό ρυθμό του τραγουδιού και κάποιο σχήμα/kicks/tutti που ίσως έπρεπε να τονίσω.

Ένας εύκολος τρόπος εξάσκησης αυτού του τρόπου είναι ο εξής.

Ξεκινήστε απλά. Φτιάξτε μια απλή φόρμα σε μια κόλλα χαρτί πχ.

Intro x 8 / Verse x 16 / Chorus x 8 /

Ρυθμίστε το μετρονόμο σας σε μια εύκολη medium ταχύτητα και αποφασίστε τι ρυθμό θα παίξετε πάνω στη φόρμα. Δεν θέλουμε κάτι δύσκολο. Το πιο απλό beat.

Προσπαθήστε να συγκεντρωθείτε στο να κρατήσετε τα μέτρα των θεμάτων μετρώντας {φωναχτά} από ένα έως οκτώ για την εισαγωγή , ένα έως δεκάξι για το κουπλέ και ένα έως οκτώ πάλι για το ρεφρέν.

Μπορείτε να κάνετε μικρά fills στο τέλος του 1^ου τετραμέτρου του intro , στο τέλος των 3^ων τετραμέτρων του Verse και στο τέλος του 1^ου τετραμέτρου του Chorus.

Μπορείτε επίσης να κάνετε κάτι πιο έντονο σε γύρισμα {break} στο τέλος του 2^ου τετραμέτρου του intro, στο τέλος του 4^ου τετραμέτρου του verse και στο τέλος του 2^ου τετραμέτρου του chorus.

H επόμενη κίνηση είναι, να πετάξετε το χαρτάκι που έχετε στο αναλόγιο σας με την γραμμένη φόρμα, και να προσπαθήσετε να κάνετε ακριβώς το ίδιο αλλά απέξω αυτή τη φορά.

Μια άσκηση που επίσης έκανα όταν μάθαινα αυτή την τεχνική, ήταν να ακούω ένα τραγούδι και να προσπαθώ να κρατήσω τα μέτρα των θεμάτων αλλά και να απομνημονεύσω την δομή-ενορχήστρωση στο νου μου όση ώρα «έτρεχε» το κομμάτι στα αυτιά μου. Χωρίς χαρτί.

Με βοήθησε πάρα πολύ στην αντίληψη της μουσικής ειδικά μέσα στο studio, όταν έπρεπε να βγουν κομμάτια real time στην πρόβα, που κανένας μας δεν είχε ξανακούσει.

Ενσωματώστε τέτοιου είδους ασκήσεις στη μελέτη σας και σιγά –σιγά ανεβάστε τον πήχη γράφοντας {και απομνημονεύοντας} πιο δύσκολες και πολύπλοκες φόρμες.

Πολύ σύντομα, ο εγκέφαλος σας θα μάθει να δουλεύει με αυτόν τον τρόπο και θα αλλάξει εντελώς τον τρόπο που ακούτε αλλά και παίζετε μουσική.

Β. Μουλακάκης.

 

 

 

 

 

Πριν μερικές χιλιάδες χρόνια , σύμφωνα με τους Φλίντστοουνς, ο άνθρωπος βρήκε μια κυκλική πέτρα στην άκρη του δρόμου και αφού παρατήρησε ότι κυλάει, πιθανότατα σκέφτηκε… «τι θα συμβεί άραγε αν φτιάξω άλλες τρεις τέτοιες και προσθέσω μια βάση πάνω τους;»

Αυτή η περιέργεια στη φύση του ανθρώπου, ήταν η ίδια βάση της εξέλιξης μιας απλής ιδέας  που φτάνει στις μέρες μας στην σημερινή Βuggati και το Tesla αυτοκίνητο. Απλά στην πορεία, περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να προσθέτουν τα δικά τους «τι θα συμβεί αν;» στο αρχικό κατασκεύασμα και φτάσαμε από το ποδοκίνητο αυτοκίνητο του Fred στο ηλεκτροκίνητο αυτοκίνητο του Έλον.

Αυτή μονάχα η φράση λοιπόν, είναι θεωρώ ο κύριος λόγος εξέλιξης του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα – αλλά για μένα και ο βασικότερος  λόγος που όλοι οι μεγάλοι μουσικοί ξεχωρίζουν μεταξύ τους για να πάμε στον λόγο γέννησης αυτού του άρθρου.

Καταρχήν πιστεύω ότι χωρίς αυτή τη λογική – περιέργεια , δεν θα φτάσουμε ποτέ σε αυτό το επίπεδο. Στο επίπεδο των ειδώλων μας. Όσες ώρες κι αν μελετήσουμε.

Ας δούμε για πoιο λόγο όμως.

1.Όπως τα περισσότερα μοντέρνα όργανα, τα drums ανήκουν στα αυτοσχεδιαστικά όργανα .

Πολύ σπάνια θα έχετε ακριβώς γραμμένο ό,τι πρέπει να παίξετε. Χρειάζεστε σοβαρό phrasing {φρασεολογία} και οut of the box{αντισυμβατικό} τρόπο σκέψης για να μπορέσετε να ανταπεξέρθετε στη φύση του οργάνου. Όσο πιο προσωπικές είναι οι ιδέες σας τόσο περισσότερο ενδιαφέρον και προσωπικότητα θα έχει το παίξιμο σας.

2.Η ύλη που όλοι μας διδασκόμαστε και κατά προέκταση διδάσκουμε, είναι κοινή σε όλους τους drummers ανά τη γη. Όλοι μαθαίνουμε τα ίδια πράγματα. Τις αξίες και τα rudiments και κάποιους βασικούς τρόπους ανάλυσης αυτών.

Αυτό που έχει πραγματικό ενδιαφέρον όμως, είναι το ερώτημα – «αφού η ύλη είναι κοινή, πως γίνεται και κάποιοι ξεχωρίζουν στο παίξιμο τους;

Είναι μόνο ταλέντο ; Είναι γεωγραφικό ζήτημα;  Μήπως κάτι ξέρουν που εμείς οι υπόλοιποι δεν γνωρίζουμε ή μήπως απλά έχουν μια ιδιαίτερη αντιμετώπιση της ύλης ;»

3. Κανένας δάσκαλος της γης δεν μπορεί να σας διδάξει τα πάντα γιατί απλά δεν τα γνωρίζει όλα. Η ύλη είναι ουσιαστικά …άπειρη.

Κάθε μουσικό όργανο είναι για μένα ένας ζωντανός οργανισμός που όλοι οι σοβαροί μουσικοί ,άλλος λίγο – άλλος πολύ, βάζoυν ένα λιθαράκι στην εξέλιξη του. Κάθε μαθητής μαθαίνει την βασική γραμματική του οργάνου, κάνα- δυό τρόπους και συνεχίζει μόνος του.

4. Με φόβο να αναπαράγει τον εαυτό του, κανένας σοβαρός δάσκαλος δεν θα σας δείξει τον προσωπικό του τρόπο που αναλύει την ύλη.

Θα σας δώσει μόνο το τι και το πως..αλλά όχι απαραίτητα τον δικό του τρόπο.

Θα σας διδάξει να σκέφτεστε, να μην είστε παθητικοί αναγνώστες της ύλης αλλά εξερευνητές της.  Από ‘κει και πέρα είναι στο χέρι σας  πόσο ψηλά θα φτάσετε την τεχνική του οργάνου.

5. Κάθε μουσικός, όπως και κάθε άνθρωπος, πιστεύω ακράδαντα ότι έχει βαθιά κρυμμένη μέσα του την προσωπική του «φωνή» .

Οι περισσότεροι δεν θα την ανακαλύψουν ποτέ για τον απλούστατο λόγο ότι είναι επίπονο και εξαιρετικά χρονοβόρο να προσπαθήσεις να ανακαλύψεις την«φωνή»σου μουσικά. Οι περισσότεροι απλά θα παίξουν τα αγαπημένα τους κομμάτια.

Οτιδήποτε μαθαίνετε – κάθε τεχνική, αν μπει σε διαδικασία εξερεύνησης,  θα ανακαλύψετε ότι μπορείτε να κάνετε πάρα πολλά πράγματα π.χ με 2 διπλά χτυπήματα RR LL  από το να τα παίξετε μοναχά στο ταμπούρο.

Το μόνο που χρειάζεστε είναι πειραματισμός – αντισυμβατική σκέψη,  κώλο επί ώρες στο σκαμνί όπως πολύ συχνά με ακούτε να σας λέω και φυσικά μπόλικο«τι θα συμβεί αν».

«αφού η ύλη είναι κοινή..πως γίνεται και κάποιοι ξεχωρίζουν στο παίξιμο τους; Είναι ταλέντο ; Είναι γεωγραφικό ζήτημα ; Μήπως κάτι ξέρουν που εμείς οι υπόλοιποι δεν γνωρίζουμε ή μήπως απλά έχουν μια ιδιαίτερη αντιμετώπιση της ύλης ;»

Θα προσπαθήσω να απαντήσω σε αυτές τις ερωτήσεις.

θεωρώ ότι σίγουρα το ταλέντο και η ευφυΐα του μουσικού παίζουν σοβαρό ρόλο στην εξέλιξη του – ένα μικρό ρόλο παίζει επίσης ο τόπος γέννησης του μουσικού και τα μουσικά του βιώματα αλλά αυτό που δραστικά διαφοροποιεί τα είδωλα μας από όλους εμάς, είναι η σοβαρή δουλειά και ο αέναος πειραματισμός τους – ακόμα και με απλές και ταπεινές ιδέες.

Οι εξαιρετικοί drummers δεν προσπαθούν μόνο να μάθουν το Paraddidle, αλλά θα φάνε χρόνο να «ανοίξουν» το Paradiddle σε όλο το σετ – θα πειραματιστούν και δεν θα σταματήσουν μέχρι να βρουν μερικές ιδέες που να τους ικανοποιούν ηχητικά.

Πολλές φορές δεν ξέρουμε τι θα προκύψει μέσα από αυτό τον πειραματισμό. Αλλά χωρίς να κάνουμε λάθη, χωρίς να προβληματιστούμε, να γράψουμε ,να σβήσουμε αλλά και να στεναχωρηθούμε..δεν πρόκειται να προκύψει ποτέ τίποτα ενδιαφέρον από το παίξιμο μας.

Για μένα αυτός ο πειραματισμός έχει όνομα. «Δημιουργική μελέτη» και ήταν μακράν η πιο fun περίοδος της μελέτης μου.

Θα ήθελα να σας δώσω ένα απλό παράδειγμα που θα σας βοηθήσει να καταλάβετε  το πόσο σημαντικό είναι να πειραματιστούμε με την ύλη προσπαθώντας να βρούμε την δική μας «φωνή» .

Ας υποθέσουμε ότι θέλουμε να φτιάξουμε ένα κέικ σοκολάτας.

Θα μπούμε στο ιντερνέτ και θα κλικάρουμε την 1^η συνταγή –συνήθως αυτή με τις καλύτερες φωτογραφίες .

Θα αγοράσουμε τα υλικά και θα την φτιάξουμε κατά γράμμα ..και σε λίγο χρόνο θα έχουμε ένα ωραίο και γευστικό κέικ σοκολάτας. Μέχρι εδώ όλα ωραία και καλά.

Αυτό που δεν ξέρουμε είναι ότι την ίδια ακριβώς συνταγή φέτος μόνο, την έχουν φτιάξει χιλιάδες νοικοκυρές σε όλη την Ελλάδα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Ένας σεφ τώρα… αν του ζητηθεί να φτιάξει ένα κέικ σοκολάτας..θα πάρει ακριβώς την ίδια συνταγή από το ιντερνέτ αλλά θα προσπαθήσει να την προσαρμόσει στα μέτρα του – σύμφωνα με το δικό του γούστο.

Θα αφαιρέσει και θα προσθέσει υλικά, γνωρίζοντας τον κίνδυνο ότι στο τέλος το κέικ μπορεί να μην είναι τόσο καλό . Η ιδέα και μόνο ότι μπορεί να φτιάξει κάτι νέο και εντελώς μοναδικό, τον ιντριγκάρει  περισσότερο από το να φτιάξει ένα δοκιμασμένο και συμβατικό κέικ με ωραία γεύση – ένα κέικ που όλοι όμως μπορούν να φτιάξουν.

Η εμπειρία του στις κουζίνες τον έχει διδάξει ότι μια γραμμένη συνταγή δεν είναι απαραίτητα μια de facto ιδέα που δεν μπορεί να επέμβει κατά το δοκούν αλλά ίσως η βάση και μόνο, μιας νέας συνταγής.

Στο μυαλό ενός σεφ, η λειτουργία {τι θα συμβεί αν}, είναι μονίμως ανοιχτή και οι πιθανότητες άπειρες.

Να θυμάστε ότι το ταξίδι της γνώσης σε κάτι που πραγματικά αγαπάμε {χωρίς απαραίτητα να μιλάμε για μουσική}, είναι μια διαδικασία που στην ουσία δεν τελειώνει ποτέ.

Είτε μιλάμε για μαγειρική, για μουσική είτε για οτιδήποτε περιέχει τεχνική, πάντα υπάρχει περιθώριο εξέλιξης και προσωπικής προσέγγισης. Ο Πικάσο άλλωστε ήταν που έλεγε: “μάθε τους κανόνες σαν επαγγελματίας για να μπορείς να τους παραβαίνεις σαν καλλιτέχνης”.

Αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος προσέγγισης όλων των μεγάλων μουσικών για αυτό και έχουν τελείως χαρακτηριστικό ήχο και παίξιμο. Βρίσκονται σε ένα μόνιμο «ψάξιμο» του πως μπορούν να βγάλουν προσωπικές ιδέες μέσα από την δοσμένη ύλη, δουλεύοντας σε ένα περιβάλλον που πλέον δεν υπάρχουν κανόνες.

Η άποψη μου είναι ότι μουσικός που δεν έχει βρει την προσωπική του ταυτότητα, είναι ένας απλός εκτελεστής της μουσικής.

{και αυτό είναι Ok – χρειάζονται και αυτοί – αλλά αυτό το άρθρο δεν γράφτηκε για το πώς να γίνεις άλλος ένας μουσικός αλλά πώς να φτάσεις το επίπεδο των ειδώλων}.

Kαταλαβαίνω ότι κάποιοι αρκούνται στο να φτιάξουν ένα απλό και γευστικό κέικ. Οι πραγματικά μεγάλοι μουσικοί όμως, όταν κληθούν {ακόμα και σε ήδη ηχογραφημένα μουσικά έργα}, θα προσθέσουν κάτι νέο στην ήδη υπάρχουσα συνταγή.

Την δική τους φωνή.

Β.Μουλακάκης.

 

 

 

 

Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσω να αναλύσω τις απόψεις μου σχετικά με το τι είναι καλύτερο για έναν drummer που ζει στην Ελλάδα.Να εξειδικευτεί  δηλαδή σε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής  ή να είναι πιο ανοιχτός {άρα και ευέλικτος} σε περισσότερα είδη μουσικής.

Αφορμή του άρθου ήταν το video του Dennis Chambers στο drumeo  αυτή τη βδομάδα όπου του ζητήθηκε να παίξει ένα κομμάτι των Tool.Εκτός ότι δεν τους ήξερε καν {1^ο φάουλ}..αυτό που ακούστηκε , δεν γκρούβαρε  και δεν είχε καμιά σχέση με τον τρόπο προσέγγισης  στο συγκεκριμένο ιδίωμα.

Να εξηγήσω επίσης σε όσους δεν γνωρίζουν ότι ο Dennis Chambers κάποτε άνηκε στην τοπ 5αδα session drummers παγκοσμίως. Δεν είναι χτεσινός. Ο Dennis όμως, δεν μπόρεσε να προσεγγίσει το συγκεκριμένο κομμάτι ούτε  καν με μια απλή ροκ διάθεση.

Πολλές συζητήσεις ξεκίνησαν με προχωρημένους μαθητές  αυτή την βδομάδα με αφορμή αυτό το video.. και τι καλύτερο από ένα άρθρο για να συγκεντρώσω και να εκθέσω τις σκέψεις μου.

Eξειδίκευση ή all  around drumming  λοιπόν.

Η γνώμη μου είναι ότι και τα δύο έχουν τα υπέρ και τα κατά τους,  αλλά για την Ελλάδα εγώ προτείνω το all around concept.

Προτιμώ δηλαδή να μπορώ να παίξω πενήντα διαφορετικά στυλ χάλια..παρά ένα… τέλεια. Να εξηγήσω ότι κανείς drummer στη γη  δεν μπορεί να παίξει 50 στυλ  μουσικής …τέλεια. Μπορεί να τα παίξει όμως μέτρια.

Ας αναλύσω λίγο την καθεμία από τα δύο προσεγγίσεις  ξεχωριστά.

• Εξειδίκευση σημαίνει ότι κάποιος παίζει {και συνήθως ακούει} μόνο ένα ή παρεμφερή στυλ μουσικής προσπαθώντας να γίνει ..ειδικός. Ο Danny Carey που παίζει στους Tool θεωρείται ειδικός και ένας από τους master στο συγκεκριμένο είδος.
• Αll around drumming  σημαίνει ότι ο drummer είναι πιο ανοιχτόμυαλος , προσεγγίζει την μουσική σαν μια συνολική οντότητα ,αγαπάει και προσπαθεί να παίξει όλες τις εκφάνσεις της  χωρίς στεγανά και χωρίς παρωπίδες. Δύο μεγάλοι all around drummers είναι ο Vinnie Colauita αλλά και ο Steve Gadd.

• Μελέτα αυτό που δεν έχεις ..όχι αυτό που ξέρεις.

Τώρα,  κάθε μουσικός  είτε είναι χομπίστας – ερασιτέχνης ή επαγγελματίας, φυσικά έχει τις δικές του λογικές και τα δικά του θέλω από την μουσική, αλλά θα προσπαθήσω να εξηγήσω το γιατί επιλέγω το all around από την εξειδίκευση και γιατί το προωθώ και το διδάσκω.

Καταρχήν . Βαριέμαι εύκολα.

Αν κάποιος μου έλεγε ότι θα παίζω για το υπόλοιπο της ζωής μου ένα συγκεκριμένο στυλ μουσικής και μόνο – θα τα παρατούσα αύριο και θα ξεκινούσα .. κηπουρική ή πλέξιμο.

Αυτή η βαρεμάρα θεωρώ ότι με έκανε να μελετήσω, να ψάξω , να παίξω και τέλος να μπορώ να αισθάνομαι άνετα σε μια πληθώρα μουσικών στυλ . Πιστέψτε με υπάρχει απίστευτη μουσική και βιβλία εκεί έξω..και η γνώση είναι πλέον πανεύκολα  προσβάσιμη.

Αν παραλληλίσουμε την μουσική με την μαγειρική , η μουσική για μένα χωρίζεται σε συνταγές που έχω φτιάξει και σε συνταγές που με..περιμένουν να τις φτιάξω. Το θέμα είναι , ότι όσο κι αν αγαπώ τον μουσακά..δεν θα μπορούσα να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου- ούτε τρώγοντας αλλά ούτε μαγειρεύοντας μόνο μουσακά.

Για μένα είναι απορίας άξιο πως κάποιοι το κάνουν αυτό. Πως ο Aldridge παίζει 50 χρόνια rock , ή πως ο Εrskine  50 χρόνια Jazz. Και οι  δύο βέβαια είναι μεγάλα ονόματα σε αυτό που κάνουν.{Ο Εrskine βέβαια κάποτε ήταν στους Weather Report..που δεν ήταν μια αμιγώς Jazz μπάντα.}

Φαντάζομαι ότι αυτό ίσως  λειτουργεί σαν δίκοπο μαχαίρι –  η φήμη που τους δίνει συνέχεια δουλειά , τους εγκλωβίζει περισσότερο στα ίδια και τα ίδια.  Ίσως..

Στο θέατρο συμβαίνει ακριβώς το ίδιο ανάμεσα στους  απλούς ηθοποιούς  και στους καρατερίστες. Οι περισσότεροι ηθοποιοί παίζουν είτε τον εαυτό τους  είτε μια περσόνα που έχουν πλάσει και που τους  έχει εγκλωβίσει.

Οι καρατερίστες ηθοποιοί από την άλλη , παίζουν χαρακτήρες  – πολλούς και διαφορετικούς,  επιλέγοντας  προσεκτικά με φόβο να μην χαρακτηριστούν/ εγκλωβιστούν  σε ένα συγκεκριμένο είδος χαρακτήρα. Π.χ  Robert De Niro, Daniel Day lewis, Forest Whitaker κ.α

 

Θα ήθελα να επεκταθώ σε αυτό που έγραψα στην αρχή  “..τι είναι καλύτερο για έναν drummer που ζει στην Ελλάδα”.

Θεωρώ ότι , εξειδικευμένους μουσικούς {και δικαίως} έχει ανάγκη η Αμερική , ίσως και η Αγγλία.

Ο λόγος?…Η δισκογραφία τους απευθύνεται σε παγκόσμιο κοινό.

Όταν η C. Aguilera  ή η  Adele ξεκινάει περιοδεία που θα  διαρκέσει 3 χρόνια με 500 εμφανίσεις σε όλη τη γη, εκατομμύρια δολάρια  budget ανά σόου , θέλει οι μουσικοί της να ζουν κ να αναπνέουν το στυλ μουσικής που παίζουν.  Θέλει ειδικούς.

Στην Ελλάδα δυστυχώς τα πράγματα είναι αλλιώς.

Ακόμα κ αν μιλήσουμε για ερασιτέχνες μουσικούς , το εύρος των στυλ που θα καλεστεί ένας drummer στην Ελλάδα να παίξει είναι πραγματικά μεγάλο.

Σε μια μπάντα ,τo rock δεν είναι ποτέ μόνο ροκ , η Jazz σκηνή δεν περιλαμβάνει μόνο swing  και η πίστα δεν περιέχει μόνο τσιφτετέλια .

Σε επαγγελματικό επίπεδο εκ πείρας θα σας πω ότι το ζεϊμπέκικο  συνυπάρχει εύκολα με τα κουβανέζικα  το swing  και τη Βραζιλιάνικη samba , και τα μισά κομμάτια του ελαφρό-λαϊκού αλλά και έντεχνου ρεπερτορίου είναι πλέον .. funk  και ροκ ρυθμοί .

Ο Παπάζογλου από την δεκαετία του 80 κιόλας, είχε τσιφτετέλια {Πότε βούδας πότε Κούδας } και ροκ  {Ρωγμή του χρόνου} μέσα στο ίδιο πρόγραμμα δείχνοντας σε όλους μας ότι παρωπίδες πρέπει να  έχουν μόνο τα άλογα.

Σε ερασιτεχνικό επίπεδο ακόμα και οι καθαρόαιμες  ροκ μπάντες ανοίγονται σε funk και blues , metal ακόμα και reggae μονοπάτια.

Αυτό συμβαίνει γιατί γεωγραφικά  και μόνο αν δούμε την Ελλάδα , θα δούμε ότι βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Τσιφτετέλια από την Ανατολή και τον Νότο , Ευρωπαϊκή μουσική και μουσικές των Βαλκανίων από τον Βορρά , Όπερα  και 100 στυλ μουσικής  από τα Δυτικά.

Όλα ενσωματωμένα στην Ελληνική παράδοση και μουσική πραγματικότητα. Το «αυτί» του Έλληνα περιέχει πραγματικά τα πάντα και ο ίδιος  ήταν πάντα περισσότερο δεκτικός στα «ξενόφερτα»,  πολλές φορές σε βάρος της Ελληνικής σκηνής που πάντα προσπαθούσε να συμβαδίσει..

Οι απαιτήσεις από ένα Έλληνα μουσικό λοιπόν είναι τελείως άλλες από ενός ..Άγγλου.

Το να είμαστε ανοιχτόμυαλοι λοιπόν θα μας βοηθήσει να μπορέσουμε να «σταθούμε» στην Ελληνική πραγματικότητα χωρίς να εκτεθούμε  από την έλλειψη γνώσης μας.{Ο μεγαλύτερος φόβος μου ακόμα και σήμερα}

Και βέβαια να γευτούμε την μουσική συνολικά . Είτε είμαστε ερασιτέχνες είτε επαγγελματίες. Σκεφτείτε ανοιχτά γιατί πραγματικά δεν ξέρουμε τι θα μας τύχει 5- 10 ή 20 χρόνια πιο κάτω στην ντραμιστική σας πορεία. Ούτε εγώ αλλά ούτε κ εσείς..

• Τα στυλ όπως και οι αξίες είναι ..χρώματα.

Σαν δάσκαλος λοιπόν προτείνω σε όλους να ανοίξουμε  καταρχήν το μυαλό μας, να εκτεθούμε σε στυλ και μουσικές  όχι μόνο σαν ακροατές αλλά και σαν παίχτες .

Κάθε μέρα με ακούτε να σας εξηγώ ότι ο εγκέφαλος λειτουργεί με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Για να μπορέσει να παίξει τα 16^α και τα 5ηχα πρέπει πρώτα να τα μάθει . Για να γκρουβάρει το ροκ ή τη reggae χρειάζεται ακριβώς το ίδιο . Γνώση και ακούσματα.

Όσα περισσότερα ερεθίσματα του δίνουμε σαν φίλαθλοι της μουσικής αλλά και του οργάνου, του δίνουμε κάβα για μελλοντική χρήση σε στυλ που μπορεί να μας παρουσιαστούν, με τον ίδιο τρόπο που μαθαίνουμε τις αξίες..σαν χρώματα στην παλέτα μας.

Επίσης, οποιοδήποτε στυλ αν αποφασίσετε  να εξειδικευτείτε στο μέλλον, έχοντας την «κάβα των στυλ»  στα εργαλεία σας- σας  εγγυώμαι ότι θα το παίξετε καλύτερα.

Να θυμάστε επίσης ότι ..όταν έρθει η ώρα της πρόβας και σας πει ο κιθαρίστας …“εδώ μπορείς να το κάνεις λίγο swing?”…και τον κοιτάτε με βλέμμα απορίας λες και σας ζήτησε τα πρώτα 100 ψηφία του αριθμού  π ..τότε θα είναι πολύ αργά.

 

 

Σκεφτόμουν εδώ και καιρό να φτιάξω ένα άρθρο με αυτό το θέμα αλλά μετά που είδα αυτό το video του Matt, σκέφτηκα ότι μια χαρά τα λέει.

Θα τον αφήσω λοιπόν να σας τα εξηγήσει αυτός.

Υγ.Τσεκάρετε την μπάντα του Αnimals as leaders. 

To πιο πιθανόν είναι,  το 99% της μουσικής που έχετε ακούσει ή παίξει ως τώρα να “πατάει” στα 4/4. 

Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθώ με το 1 %.  Αυτό που ο μετρικός οπλισμός της μουσικής {time signature}, ανήκει σε κάτι διαφορετικό από τους γνωστούς σε όλους μας τέσσερις χρόνους.

Θα προσπαθήσω να αναλύσω γιατί θεωρώ απόλυτα αναγκαίο να μπορούμε να καταλάβουμε πως λειτουργούν αυτά τα μέτρα, πως τα μετράμε, πως τα νιώθουμε και βέβαια γιατί πρέπει να έχουμε πρότερη εμπειρία πάνω σε αυτά, πολύ πριν μας τύχουν στη πορεία μας.

Θα σας προτείνω επίσης μπάντες και καλλιτέχνες που έχουν odd time signatures στα κομμάτια τους.

Ας δούμε τι λέει η θεωρία σχετικά με τα μέτρα μουσικής.

Τα μέτρα χωρίζονται σε απλά – simple, σύνθετα- compound/ composite  και τέλος σε μικτά – mixed, combined.

• Απλά  λέγονται τα μέτρα που ο αριθμητής του κλάσματος που αποτελεί τον ρυθμό μας είναι μικρότερος του τέσσερα. Τα απλά μέτρα δεν μπορούν να διαιρεθούν σε άλλα μικρότερα.
• Σύνθετα  λέγονται τα μέτρα που ο αριθμητής τους είναι 4 και πάνω. Τα ονομάζουμε σύνθετα γιατί σχηματίζονται από την ένωση δύο ή και περισσοτέρων απλών
• Μικτά  λέγονται τα μέτρα που  προέρχονται  από μείξη διμερών και τριμερών μέτρων. Έτσι ο αριθμητής τους είναι άθροισμα των αριθμών 2 και 3 ή μπορεί ακόμα να είναι και πολλαπλάσιο των αριθμών αυτών.

Πριν πολλά χρόνια ο δικός μου δάσκαλος μου είχε πει το εξής.

‘’Στις μέτριες ταχύτητες και στα 4/4 όλοι καλοί  είμαστε. Ο πραγματικός drummer όμως φαίνεται στα πολύ αργά τραγούδια , στα πολύ γρήγορα αλλά και στα «περίεργα» μέτρα’’ .

Ομολογώ ότι δεν πολυκατάλαβα τι εννοούσε. Μέχρι που μου έβαλε ένα δίσκο του Sting και άκουσα για 1^η φορά ένα 7/8.

Προσπαθούσα να το παίξω και αυτό που θυμάμαι είναι ότι ενώ είχε ένα απλό funk rock ρυθμό, συνέχεια με «πέταγε έξω».

 Για καιρό, η μελέτη των «περίεργων» μέτρων, μου έγινε ψύχωση.

 Σύντομα ανακάλυψα ότι στην Ελλάδα έχουμε σοβαρή παράδοση και ρυθμολογία και με τα σύνθετα αλλά και με τα μεικτά μέτρα. Προσπαθούσα να μετρήσω αλλά και να παίξω, ότι περίεργο τραγούδι ρυθμολογικά, έπεφτε στα χέρια μου.

Από συνθέσεις του Sting, των Dream theater και των Rush, μέχρι ζεϊμπέκικα , καλαματιανά και καρσιλαμάδες.  Έφτασα να ακούω μουσικές από το Πακιστάν και την Ινδία μέχρι την Τυνήσια, την Αρμενία και τον Πόντο. Προσπαθούσα να μετρήσω τα πάντα.

Αυτή η ψύχωση δεν νομίζω ότι μου έχει φύγει ακόμα  γιατί κάθε φορά που φτάνει στο αυτί μου ένα τραγούδι με περίεργο time signature, το πρώτο που κάνω είναι να προσπαθώ να καταλάβω σε τι μέτρο έχει γραφτεί. Με έχω πιάσει να το κάνω ακόμα και με το background soundtrack μιας..ταινίας..

Αναλύοντας αλλά και παίζοντας πάνω σε αυτές τις μουσικές μετά από καιρό, άρχισα να νιώθω- δεν θα έλεγα άνετα ..αλλά πλέον όχι σαν να παίζω drums τρεις μήνες.

Θυμάμαι σε μια συνέντευξη του Vinnie Colauita ένας δημοσιογράφος τον είχε ρωτήσει τι κάνει για να γκρουβάρει τα 5/4 ή τα 7/8 {είχε ήδη παίξει το καταπληκτικό 7 days στο ten summoner΄s tales του Sting}.

“βάζω τον μετρονόμο μου στα 5 και παίζω από πάνω για μία ώρα..τι να κάνω? Δεν τα έχω..κανείς μας δεν τα έχει’’ ήταν η απάντηση του που με έκανε να καταλάβω ότι όλοι μας τελικά , όσον αφορά αυτά τα ιδιότυπα μέτρα, στο ίδιο καζάνι βράζουμε..

 Πολλές φορές με έχετε ακούσει να σας  λέω ότι σας προετοιμάζω για την δυσκολότερη μπάντα που θα βρεθεί στο δρόμο σας ..όχι για την ευκολότερη.

Για την μπάντα που η μουσική θα είναι πρωτότυπη και δεν καταλαβαίνουμε τις επιρροές της , τα time signature είναι περίεργα και το level των μουσικών στα ύψη.

Μια τέτοια μπάντα , πιστέψτε με , δεν θα περιοριστεί στα 4/4 παιδιά, και εσείς πρέπει να είστε έτοιμοι να παίξετε ότι σας ζητηθεί {αν θέλετε να κερδίσετε ή να καταφέρετε να διατηρήσετε την θέση του drummer της}. Είτε αυτό είναι στυλ μουσικής είτε odd time signature.

Ευτυχώς όπως όλα τα υπόλοιπα της τεχνικής…είναι κάτι που μπορείτε να μάθετε με υπομονή , επιμονή και αγάπη.

• Πώς μετράμε ένα κομμάτι με «περίεργο» αριθμητή αλλά που στον παρονομαστή υπάρχει το 4.

Ας υποθέσουμε ότι πρέπει να παίξουμε ένα 7/4 κομμάτι που πατάει στα 16^α και με tempo το 90bpm.

Εγώ σε αυτή την ταχύτητα θα το μετρούσα μάλλον σαν 1 eAa, 2 eAa, 3 eAa , 4 eAa, 5 eAa, 6 eAa, 7 eAa  μέχρι να νιώσω άνετα .

Στην περίπτωση που ήταν μεικτό μέτρο π.χ 4 + 3 ή 3+4 ίσως το χώριζα πχ      1 eAa 2 eAa, 3 eAa – 1 eAa, 2 eAa, 3 eAa,  4 eAa για να μπορέσω να νιώσω τον παλμό του ισχυρού χρόνου..το 1 στο κάθε grouping.

Σε περίπτωση που το κομμάτι «πατούσε» στα τρίηχα θα σκεφτόμουν 1 ti ta κλπ.

Σημ. Προσέξτε μόνο το 7 που στα αγγλικά όταν μετράμε σε μεικτά ή σύνθετα μέτρα, δεν πρέπει να γίνει seven αλλά sev για να μην μας πετάει έξω σε σχέση με τα υπόλοιπα νούμερα  που είναι μονοσύλλαβα.

• Τι κάνω στην περίπτωση που το κομμάτι έχει περίεργο αριθμητή και περίεργο παρονομαστή. Πχ 7/8 ή 11 /8 ή 7/16

Εδώ τα πράγματα γίνονται πιο πολύπλοκα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να μετρήσεις ένα 7/8.

Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα 7/8 με τέμπο το  160  8α.

Υπάρχουν τρεις τρόποι να το μετρήσουμε.

1. One two three four five six sev – Σε αυτή τη ταχύτητα μπορούμε να το μετρήσουμε και έτσι.
2. Γκρουπάροντας ανά δύο νούμερα, θα μας δώσει το εξής μοτίβο.

                 One two  three four  five six   sev

                           \       /         \       /        \     /       \

                            One             two          three      and        

Αυτός ο τρόπος είναι πολύ χρήσιμος και ιδανικός σε γρήγορα «περίεργα» μέτρα.

3. Με τον ινδικό τρόπο. Ta ka di mi ta ki ta

Σημ.  Ο ta ka, di mi, ta ki ta τρόπος παραπέμπει σε ένα 2-2-3 μοίρασμα των 7/8 . Αν όμως το μοίρασμα είναι π.χ 3-2-2 , να είστε προετοιμασμένοι να το γυρίσετε ανάποδα  π.χ  ta ki  ta, ta ka, di mi  ή αν το grouping είναι 2-3-2   ta ka , ta ki ,ta , ta ka .κοκ.

Σημ.2 Με τον ίδιο τρόπο θα μετρήσω ένα 10/8 με 3-3-2 -2 grouping ta ki ta , ta ki ta, ta ka , ta ka  ή ένα καρσιλαμά στα 9/8 με  2-2 -2-3 grouping  κ.ο.κ

Γενικά νομίζω ο ινδικός τρόπος βοηθάει πολύ στο να εσωτερικεύσεις γρήγορα κ εύκολα τον ήχο ενός μέτρου 7 ή 10 /8 , ειδικά αν υπάρχουν groupings , αλλά θεωρώ ότι {ανάλογα την ταχύτητα και το κομμάτι} καλό είναι να τους έχετε και τους τρεις τρόπους.

Στην περίπτωση που δούμε κάποιο μέτρο π.χ  7/16 σε μια παρτιτούρα..{συνήθως θα τα δείτε να περνάνε εμβόλιμα μέσα σε μια παρτιτούρα}- αυτό που εννοεί ο συνθέτης είναι ότι για όσα μέτρα έχουν αυτό το time signature, το μέτρο είναι 7 -16^α  διάρκεια – δηλαδή λίγο παραπάνω  από ενάμιση τέταρτο.

 Σε αυτή την περίπτωση μετράμε ΚΑΙ τα 7-16^α σαν One two three four five six  sev  ή σαν ta ka, di mi, ta ki ta αν το tempo είναι ανεβασμένο και δεν μπορούμε να το αρθρώσουμε.

Ιδανικά όμως αν υπάρχει μια συγκεκριμένη μελωδική φράση που συνοδεύει αυτά τα 7-16α..προσπαθούμε να τραγουδήσουμε την ίδια την φράση σαν μελωδία.

• Τι να ακούσετε.

Ο Sting {σαν μπασίστας} ήξερε πάντα να γράψει πάνω σε πολύ περίεργα time signature και  προσωπικά με έχει βοηθήσει πολύ με αυτά.

 Οι Rush , o Frank Zappa,  οι μετέπειτα Dream theater αλλά και ο Steve Vai  στις προσωπικές του δουλειές , δεν περιορίστηκαν  ποτέ στα 4/4.

Την Mahavishnu Orchestra  του John Mc Laughlin με τον εξαιρετικό Billy Cobham στα τύμπανα αλλά και τους Genesis με τον Phil Collins. Πως θα μπορούσα να ξεχάσω τους Τοοl,  αλλά και τους Led Zeppelin. Τρομερό ενδιαφέρον έχουν επίσης οι Radiohead που κατά καιρούς με έχουν ξετρελάνει με τον τρόπο που χρησιμοποιούν τον ρυθμό.

Aπό  καλλιτέχνες και μπάντες του σήμερα, προτείνω τους Snarky Puppy, , Ibrahim Maalouf, Dhafer Youssef , Avishai Cohen  αλλά και  τους Animals as Leaders, Plini , meshuggah και γενικά την νέο metal σκήνη που ακούει στο όνομα Djent που ουσιαστικά είναι μια μετεξέλιξη της Progressive metal σκηνής. Όλοι τους εξαιρετικοί μουσικοί που τα παίζουν στα δάχτυλα αυτά.

Ρυθμολογικό ενδιαφέρον έχουν επίσης σχεδόν όλοι οι ελληνικοί ρυθμοί .

Μεγάλος ρυθμολογικά λαϊκός συνθέτης, ήταν όμως ο Άκης Πάνου για το λόγο ότι του άρεσε να πειράζει  όλους αυτούς τους ρυθμούς μέσα στις συνθέσεις του. Αξίζει τα τσεκάρετε τις συνθέσεις του. Aξίζει επίσης να τσεκάρετε τις μουσικές του  Σωκράτη Σινόπουλου. 

Aπόλυτο μετρ των odd time signatures, θεωρώ τον Tigran Hamasyan, που πάρα πολλές φορές με έχει κάνει να πιστεύω ότι χρειάζεσαι ντοκτορά στα μαθηματικά για να καταλάβεις την μουσική του. Κάθε φορά που αποκωδικοποιώ ένα τραγούδι του νιώθω ότι γίνομαι καλύτερος μουσικός.

Κλείνοντας νομίζω καταλάβατε ότι  θεωρώ απόλυτα αναγκαία την αφιέρωση ενός μέρος της μελέτης όχι μόνο κάθε σύγχρονου drummer  αλλά και κάθε σύγχρονου μουσικού με τα Odd time signature.

Αναγκαία επίσης θεωρώ και την αποκωδικοποίηση κάθε odd time signature τραγουδιού φτάνει στο αυτί μας. 

Oλοένα  και  περισσότεροι μουσικοί και συνθέτες τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να γράφουν πάνω σε αυτά και δεν θέλουμε να βρεθούμε προ εκπλήξεων.To “ στα 4/4 παίζω μια χαρά”, απλά δεν είναι αρκετό, θεωρώ στις μέρες μας.

Αναφέροντας  για άλλη μια φορά τα σοφά λόγια του Simon Philips.

“αν έχει έρθει η ώρα της πρόβας ή του live και νιώθεις ότι δεν έχεις μελετήσει αρκετά..είναι πολύ αργά’’

 B.Μουλακάκης.

Mερικά ωραία οdd time κομμάτια.

7/4  Μoney by Pink Floyd

7/8  {2 2 3} Am i not enough by  Maro

7/8 Love is stronger than justice by Sting. 

5/4     7 days by Sting

4/4 subdivided as 3 3 4 3 3  Pyramid song Radiohead.

 

13/8  {7+6} Blending souls by Dhaffer Youssef

10/4 {4+6} Everything is in it’s right place. Radiohead 

 

39/16   { 4/4 +4/4 + 7/16} Odd elegy by Dhaffer Youssef.

23/8 {7 + 7 + 9 as 223 223 333 } Shapons Vindaloo by Snarky Puppy

Εδώ ο David Bruce προσπαθεί με την βοήθεια του Yogeb Gabay να μας αναλύσει πως σκέφτεται ρυθμολογικά ο Tigran.

Εδω ο Portnoy προσπαθεί να μας αναλύσει το dance of eternity και τα 108 διαφορετικά time signatures του.{Ίσως το πιο δύσκολο progressive metal τραγούδι}

 

Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθώ με τις drum ρουτίνες , τι είναι και γιατί τις θεωρώ απόλυτα σημαντικές στην εξέλιξη μας σαν drummers.

Καταρχήν ας δούμε τι δίνει το λεξικό για την λέξη ρουτίνα.

ρουτίνα η [rutína] Ο25α : η συνήθεια της καθημερινής, μηχανικής και τυποποιημένης επανάληψης των ίδιων δραστηριοτήτων και η δυσάρεστη έλλειψη εναλλαγής, πρωτοτυπίας, δημιουργικότητας κτλ.

Η μελέτη κάθε μουσικού αποτελείται από 2 σκέλη.

Το σκέλος της αποκωδικοποίησης  μιας άσκησης / τραγουδιού κλπ, της κατανόησης δηλαδή όλων των νοτών/ παραγόντων / ανεξαρτησιών που αποτελούν αυτό που μελετάμε και β} το σκέλος της επανάληψης  με σκοπό την αποστήθιση και την εμπέδωση της άσκησης με στόχο μία όμορφη ροή {groove} αλλά και ανάπτυξη της ταχύτητας. Αυτό το λέμε ρουτίνες.

Όπως έχω ξαναγράψει σε προηγούμενα άρθρα μου, το 1^ο σκέλος είναι κατ’ εμέ το πιο δύσκολο.

Απαιτεί συγκέντρωση, στοχευμένη αλλά και απερίσπαστη μελέτη , συνήθως σε αργές ταχύτητες μέχρι να γίνει κατανοητό αρχικά από τον εγκέφαλο και ύστερα από τα μέλη μας αυτό που μας ζητάει η άσκηση.

Το 2^ο σκέλος είναι πιο χαλαρό .

Απαιτεί ώρες επαναλήψεων  της κάθε τεχνικής χωρίς απαραίτητα ο εγκέφαλος μας να είναι συγκεντρωμένος με βασικό σκοπό την εμπέδωση της τεχνικής  και την ανάπτυξη της ταχύτητας.

Τα παλιότερα χρόνια οι δάσκαλοι ονομάτιζαν το 2^ο σκέλος  «μυϊκή μνήμη» και μας έλεγαν ότι για να τρέξει μια τεχνική πρέπει να πάει εκεί. Στην μυϊκή μνήμη- στο ασυνείδητο μέρος του εγκεφάλου.

Σήμερα ξέρουμε ότι αυτό δεν υπάρχει. Οι μυς δεν έχουν μνήμη.

Η ροή και η ανάπτυξη της ταχύτητας ξέρουμε ότι οφείλεται σε μια ουσία στον εγκέφαλο που ονομάζεται  μυελίνη .  Για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τον εγκέφαλο μας να παράγει την συγκεκριμένη ουσία πίσω από μια συγκεκριμένη δεξιότητα  {άρα να γίνει αυτοματισμός } , χρειαζόμαστε τις ρουτίνες.

Ο τίτλος του άρθρου δεν αφορά συγκεκριμένες ασκήσεις που πρέπει να γίνουν ρουτίνες . Ρουτίνα {για ένα διάστημα χρόνου}, μπορεί να γίνει κάθε άσκηση που περνάει από τα χέρια μας, μέχρι τουλάχιστον να κατακτήσουμε το επιθυμητό flow/ταχύτητα .

Ωστόσο , υπάρχουν κάποιες τεχνικές που τις θεωρώ και τις κατατάσσω στις «βάσεις».

Τεχνικές που δεν πρέπει ποτέ να βγάλουμε από το καθημερινό ασκησιολόγιο που αποτελεί τις ρουτίνες.

Αυτές είναι τα μονά {με καρπούς και δάχτυλα} , τα διπλά , τα paradiddles, τα slide , flams, drags και ruffs κ.α

Μελετώντας και αναπτύσσοντας  την ταχύτητα σε  αυτές τις 4-5 τεχνικές θεωρώ ότι θα μπορέσουμε να επιταχύνουμε τα πάντα , μιας κ όλη σχεδόν η τεχνική «πατάει» πάνω σε αυτές.

Άρα η μελέτη χωρίς τις ρουτίνες {ειδικά αν θέλουμε να κατακτήσουμε την ταχύτητα στο παίξιμο μας} θεωρώ ότι είναι μισή.

Θεωρώ επίσης , οτιδήποτε μπαίνει στο ασκησιολόγιο με τις ρουτίνες μας – {όπως λέει και η ίδια η επεξήγηση της λέξης} μια καθημερινή εξάσκηση.

Ρουτίνα χωρίς την έννοια της καθημερινότητας – απλά δεν είναι ρουτίνα και βέβαια δεν έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

• Πώς προτείνω να μελετάμε οτιδήποτε μπαίνει στις ρουτίνες μας.

Αφού σας εξήγησα ότι οι ρουτίνες δεν εμπεριέχουν κατανόηση της άσκησης και δεν χρειάζονται υπολογιστική ισχύ παρά μόνο ώρες στο σκαμνί πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να απασχολήσουμε τον εγκέφαλο μας . Οι ρουτίνες είναι βαρετές  παιδιά,{ η δυσάρεστη έλλειψη εναλλαγής, πρωτοτυπίας, δημιουργικότητας } λέει ο ορισμός.

Ο καλύτερος τρόπος μελέτης των ρουτινών είναι απασχολώντας το μυαλό μας με κάτι άλλο.

Είτε μελετώντας μπροστά στην αγαπημένη μας σειρά / ταινία , είτε βλέποντας ένα ντοκιμαντέρ, ακούγοντας ένα podcast , μια διάλεξη, ένα audio-book κλπ.

Απασχολήστε το μυαλό σας με κάτι άλλο λοιπόν  κάνοντας τις ρουτίνες σας.

Δεν χρειάζεται να είναι «εκεί»  αλλά να θυμάστε ότι το ανώτερο που πρέπει να διαρκεί μια ρουτίνα είναι μιάμιση ώρα ανά μέρα. {για λόγους τραυματισμών κλπ}

Αυτό τον τρόπο εφαρμόζω από την 1^η μέρα που ξεκίνησα να μελετάω και αυτός είναι ο λόγος που σιχαίνομαι να πηγαίνω κινηματογράφο.{Δεν μπορώ να πάρω το practice pad μου μαζί}

Β. Μουλακάκης.

Υγ. Ενδιαφέρον έχει και αυτό το βίντεο που μιλάει για τις ρουτίνες αλλά και τον σωστό τρόπο μελέτης οποιασδήποτε δεξιότητας.

 

 

Μετά το τελευταίο άρθρο που σας έστειλα {ear training Vs Sight reading}, ένας  μαθητής μου έκανε αυτή την ερώτηση.

Tι κερδίζουμε παίζοντας  πάνω σε τραγούδια λοιπόν. Ας ξεκινήσω με το πιο σημαντικό..το  groove .

“Fills are for thrills, it’s groove that pays the bills” – Steve Jordan.

Kάθε κομμάτι, είτε έχει παιχτεί από drummer είτε είναι Programmed, έχει ένα μοναδικό ύφος και ένα flow {ροή}. Αυτό το λέμε groove.

Για να μπορέσουμε να παίξουμε πάνω σε ένα τραγούδι {από την αρχή ως το τέλος } πρέπει να καταφέρουμε να καταλάβουμε πως «αναπνέει» το κομμάτι  αλλά και ο drummer που το παίζει και επίσης να μπορέσουμε να κρατήσουμε την ροή  καθ’ όλη τη διάρκεια του.

Αυτό στην αρχή είναι δύσκολο αλλά με λίγη υπομονή- επιμονή και αγάπη θα σας διδάξει τι σημαίνει groove ακόμα κι αν σας είναι παντελώς άγνωστη αυτή η λέξη.

Εκ πείρας μου έχουν έρθει μαθητές με εξαιρετικό groove που ήταν αυτοδίδακτοι . Είχαν μάθει να παίζουν πάνω σε δίσκους αλλά και με μπάντες. Drummer που δεν έχει κατακτήσει το groove έστω και στα πρώτα του στάδια ακούγεται «ξύλινος» – το παίξιμο του δεν «αναπνέει» και δεν ρέει ωραία.

Αυτός είναι κ ο βασικός λόγος που συχνά με ακούτε να σας λέω να μην δίνετε πάρα πολύ σημασία στα breaks/fills των τραγουδιών που προσπαθείτε να παίξετε –ειδικά στην αρχή. Αυτό που πρέπει να κάνετε όμως  είναι να  προσπαθήσετε να παίξετε πάνω σε όσα  περισσότερα  κομμάτια μπορείτε. Έστω και μόνο το βασικό τους ρυθμό.  Ανά μία ώρα μελέτης αφιερώστε 15 λεπτά παίζοντας πάνω σε μουσική.

Όπως έχω ξανά-εξηγήσει  σε παλιότερα άρθρα μου… το beat του τραγουδιού – η ανακάλυψη του groove του είναι οι κολόνες του οικοδομήματος σε αυτό που λέμε drumming – τα breaks ..είναι στολίδια στους τοίχους.

Αν και κάθε μαθητής λαμβάνει μια γεύση του groove  προσπαθώντας να παίξει αφενός σταθερά και αφετέρου να βγάλει ένα σχετικό feel πάνω σε ασκήσεις , το πραγματικό groove θα το ανακαλύψει προσπαθώντας να groove-αρει πάνω σε ανθρώπινο παίξιμο.

Ο μετρονόμος μας δείχνει πώς να παίζουμε σταθερά { το οποίο φυσικά  το χρειαζόμαστε} αλλά δεν θα επιταχύνει λιγάκι στο refren γιατί ταιριάζει καλύτερα στο τραγούδι – ούτε ξέρει να παίξει laid back εκεί που χρειάζεται.

Όλες αυτές τις λεπτομέρειες θα τις ανακαλύψετε παίζοντας πάνω σε τραγούδια , τις περισσότερες φορές ενδόμυχα. Και είναι αυτή η πείρα που μελλοντικά θα σας κάνει να ξεχωρίσετε από τους υπόλοιπους drummer.

Σειρά έχει το Time.

Το 99.9 % της μουσικής που έχει ηχογραφηθεί  από το τέλος της δεκαετίας του 70 ως και σήμερα , έχει ηχογραφηθεί πάνω σε μετρονόμο.

Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά που προσπαθείτε να παίξετε πάνω σε ένα τραγούδι και τα καταφέρνετε!!..για αυτά τα 5 λεπτά διάρκειας του, είστε κλειδωμένοι στο μετρονόμο του τραγουδιού την ώρα που γραφόταν στο studio, ακόμα κ αν δεν τον ακούτε.

Παίζοντας ασκήσεις πάνω σε μετρονόμο είναι χρήσιμο και καλό. Παίζοντας τραγούδια –και καταφέρνοντας να «κλειδώσουμε» στο ρυθμό τους , είναι μια εξαιρετική άσκηση για την εξέλιξη μας στη μουσική και στα τύμπανα. Ίσως η πιο σημαντική.

Επίσης  να εξηγήσω ότι το σωστό groove εμπεριέχει και σωστό time. Αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και έχουν ανάγκη το ένα το άλλο. Κυνηγώντας το ένα , φτιάχνουμε και το άλλο.

Στο δικό μου μυαλό δεν μπορεί να υπάρξει “καλός” drummer χωρίς να έχει ένα σχετικά σταθερό time και οι drummer που εγώ θαυμάζω έχουν την έννοια του “solid time” μέσα στα χαρακτηριστικά γνωρίσματα τους.

Τέλος έχει η ανάπτυξη ταχυτήτων .

Ο ρόλος κάθε δάσκαλου είναι να δώσει όσο το δυνατόν  περισσότερο ύλη σε κάθε μαθητή. Αυτό συχνά έρχεται σε σύγκρουση με την ανάπτυξη ταχυτήτων πίσω από κάθε τεχνική.

Η δουλειά του δασκάλου είναι να δώσει/ εξηγήσει την τεχνική και να εξετάσει ότι ο μαθητής την έχει κατακτήσει – ακόμα και στο 40 bpm. Δεν μπορεί να περιμένει πότε ο μαθητής θα φτάσει αυτή την τεχνική στο 200 bpm  μιας κ αυτό μπορεί να διαρκέσει από μερικούς μήνες μέχρι μερικά χρόνια.

Εδώ ξεκινάει ο ρόλος των κομματιών.

Όπως πολύ συχνά λέω σε όλους σας..η πιο αργή μουσική που έχει καταγραφεί ποτέ,  είναι στο 43 bpm. Ακόμα και το 60 παραπέμπει σε πάρα πολύ αργές μπαλάντες.

Τα κομμάτια είναι ένας fun τρόπος να αναπτύξουμε τις ταχύτητες πίσω από τις τεχνικές μας. Δεν προσπαθούμε να παίξουμε ασκήσεις πιο γρήγορα  πλέον..αλλά να ενσωματώσουμε αυτές τις ασκήσεις σε..μουσική.

Εκ πείρας έχω δει ότι τα τραγούδια  κάνουν  ακόμα και τους χειρότερους σε επιμέλεια μαθητές , να δίνουν τις ώρες που απαιτούνται προσπαθώντας να φτάσουν  αυτό που ήδη  ξέρουν από το 30 ..στο 120bpm της ταχύτητας του κομματιού.

Κλείνοντας να σας πω ότι έχω δει drummers με ανύπαρκτη τεχνική και γνώση να groove-αρουν απίστευτα και drummers με αρκετά χρόνια μάθησης στην πλάτη να μην groove-αρουν καθόλου.

Σημασία έχει το παίξιμο παιδιά. Πάνω σε ανθρώπους και μουσικές .  Οι ασκήσεις βοηθάνε τον μαθητή να ξεκλειδώσει τα κομμάτια εύκολα και γρήγορα. Αλλά το νόημα ήταν -είναι και θα είναι η μουσική . Για αυτήν γίνονται όλα και για αυτό  με ακούτε συχνά να σας λέω ,η μελέτη σας  να ξεκινάει ΠΡΩΤΑ από το τραγούδι που σας έχω δώσει.

Βαγγέλης Μουλακάκης.

 

 

 

 

 

Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθώ με το θέμα ear training Vs sight reading.

Aυτές οι δύο δεξιότητες είναι κατά τη γνώμη μου, οι κυριότερες διαφορές ανάμεσα στην δική μου γενιά τυμπανιστών και την τωρινή.

Αυτό το άρθρο σε καμία περίπτωση δεν γράφεται ούτε για λόγους νοσταλγίας , ούτε για να κουνήσω το δάχτυλο στη νέα γενιά και την προσέγγιση της. Ο λόγος που το γράφω είναι γιατί θεωρώ ότι η χρυσή τομή βρίσκετε κάπου ανάμεσα σε αυτές τις δύο προσεγγίσεις – δεξιότητες.

Ας τις αναλύσουμε ξεκινώντας από το τι σημαίνουν.

• Εar – training . Eίναι η δεξιότητα – ικανότητα του μουσικού να μπορεί να αντιληφθεί ένα ρυθμικό/ μελωδικό σχήμα μόνο με το αυτί. Αν και η ιστορία έχει δείξει ανθρώπους με έμφυτο ear training και perfect pitch *, όπως όλες οι δεξιότητες είναι μια μελέτη που μπορεί να καλλιεργηθεί.
• Sight–reading. {Eπίσης λέγεται και Prima – Vista} Είναι η δεξιότητα του μουσικού να μπορεί άμεσα και γρήγορα να αντιλαμβάνεται και να παίζει ένα κομμάτι μουσικής διαβάζοντας το . Σε αντίθεση με το καλό ear-training  που μπορεί να είναι έμφυτο, το sight reading, καλλιεργείται μόνο με δουλειά και ασκήσεις.

Η δική μου γενιά {όσον αφορά τα κομμάτια τουλάχιστον} μεγάλωσε και εκπαιδεύτηκε σε μια εποχή χωρίς internet.

H μουσική και τα βιβλία δεν ήταν δωρεάν και τα transcriptions **σχεδόν ανύπαρκτα. Οι δάσκαλοι δε ..λιγοστοί.

Αυτό είχε σαν συνέπεια , κάθε νέος drummer που ξεκινούσε να μάθει το όργανο, να προσπαθεί με το αυτί να ανακαλύψει τι συμβαίνει σε ένα κομμάτι.

Οι περισσότεροι  ήταν αυτοδίδακτοι. Κάποιος τους μισό-έδειχνε 2-3 πράγματα , αγόραζαν ένα φτηνό drum set και ένα ζευγάρι ακουστικά και μάθαιναν να παίζουν  ότι μπορούσαν να «πιάσουν με το αυτί» από δίσκους. Και εγώ ..έτσι ακριβώς ξεκίνησα.

Ακόμα και όσοι φτάσαμε να ζητήσουμε βοήθεια από ένα δάσκαλο και μάθαμε να κάνουμε transcriptions, επειδή ακριβώς ξεκινήσαμε να δουλεύουμε με το αυτί, ποτέ δεν χάσαμε αυτό τον τρόπο ανάγνωσης και κατανόησης της μουσικής.

Σε προσωπικό επίπεδο να σας πω ότι το ear training μου ακόμα και σήμερα είναι απείρως καλύτερο από το sight reading μου.

Η σημερινή γενιά τυμπανιστών, δουλεύει αλλιώς.

Οι νέοι drummers έχουν τρομερό sight reading γιατί έμαθαν να παίζουν πάνω σε παρτιτούρα σχεδόν από την αρχή .

Είναι λογικό και καθόλου κατακριτέο. Προσωπικά σαν δάσκαλος τις χρησιμοποιώ από το 1ο τρίμηνο,  και βέβαια  αν υπήρχε το internet  και όλη αυτή η πληθώρα από transcriptions τα χρόνια που εγώ ήμουν ακόμα μαθητής , το πιο πιθανόν θα ήταν ,να έκανα το ίδιο.

Aυτό που μου «χτυπάει» όμως στον τρόπο που δουλεύει η νέα γενιά , είναι ότι ενώ μπορούν να  παίξουν σχεδόν ότι τους δώσεις σε παρτιτούρα, αν δεν δουν γραμμένη μια μουσική στο χαρτί, σπάνια θα κάτσουν να βγάλουν ένα τραγούδι με το αυτί. Αυτό έχει σαν συνέπεια να διαβάζουν αλλά να μην..ακούν.

Το ίδιο βέβαια συνέβαινε στη δική μου γενιά όταν drummers έπεφταν σε μπάντες που έπαιζαν με παρτιτούρα ή σε δουλειές όπου υπήρχαν μαέστροι. Με το που άκουγαν την λέξη «παρτιτούρα», έκλειναν το τηλέφωνο ή δεν ξαναπατούσαν για πρόβα.

Το ερώτημα είναι..τι θα συμβεί αν μας δώσει η μπάντα μας ένα κομμάτι να βγάλουμε που ΔΕΝ υπάρχει σε παρτιτούρα. Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση?

Όπως και βέβαια τι θα συμβεί αν έχουμε μηδενικό sight reading και πέσουμε πάνω σε μια καλή μπάντα όπου το αυτί μας απλά δεν θα είναι αρκετό και θα πρέπει να διαβάσουμε.

• Τελικά τι είναι καλύτερο να έχει ένας μουσικός? Καλό ear training ή καλό sight reading?

 

Ο λόγος γέννησης αυτού του άρθρου είναι ακριβώς αυτό. Τι είναι τελικά καλύτερο από τα δύο να έχει ένας μουσικός.

Η άποψη μου είναι ότι καλό είναι  να τα έχει και τα δύο σε ένα ικανοποιητικό βαθμό .

Ένας καλός drummer, έχει την δυνατότητα να μπορεί να καταλάβει με το αυτί μια ηχητική φράση που θα του παίξουν /τραγουδήσουν μέσα στο studio αλλά και να μπορεί να κάνει ένα υποτυπώδες transcription σε ένα κομμάτι στην περίπτωση που δεν μπορεί να το βρει στο internet.

Ένας καλός drummer πέρα από το ότι ακούει τις αξίες , καταλαβαίνει και τις διάρκειες τους– άρα κατανοεί τις αξίες στο πραγματικό τους επίπεδο και όχι στο καθαυτό ρυθμικό, καταλαβαίνει την μελωδία και τις αλλαγές των συγχορδιών και όλα αυτά εκτός από το ότι τα «ακούει» , μπορεί και να τα αναγνωρίσει στο χαρτί.

Ένας καλός drummer προετοιμάζεται για την δυσκολότερη μπάντα που θα του τύχει. Αυτή που δεν υπάρχει καμία παρτιτούρα στο Internet από τα κομμάτια που παίζει {ίσως γιατί η μπάντα παίζει δικό της υλικό} , αλλά και για αυτή που η ορχήστρα έχει μαέστρο , τα πάντα θα είναι γραμμένα και θα πρέπει διαβάσει ενορχήστρωση.

Ένας καλός drummer είναι περισσότερο ένας ολοκληρωμένος μουσικός , παρά ένας μονοδιάστατος κρουστός.

Φυσικά υπάρχουν ειδικές ασκήσεις ανάπτυξης και για το ear training αλλά και για το sight reading.

Κάτι που θεωρώ ευτυχές είναι το γεγονός ότι μπορούμε πλέον να αναπτύξουμε και τις δύο αυτές δεξιότητες σχεδόν χωρίς να σηκωθούμε από την καρέκλα μας.

To you tube και μόνο, είναι γεμάτο από ασκήσεις μελωδικού αλλά και ρυθμικού ear training και το internet είναι γεμάτο από χιλιάδες σουπερ αναλυτικά ΔΩΡΕΑΝ transcriptions με κομμάτια από όλο το φάσμα. Κατεβάστε τα και διαβάστε τα είτε σας αρέσει το κομμάτι είτε όχι.

Προσπαθήστε να κάνετε τα δικά σας transcriptions επίσης. Αν δεν πιέσετε το αυτί σας , δεν πρόκειται να αναπτυχθεί αυτή η δεξιότητα. Ξεκινήστε με απλά κομμάτια και σιγά θα αποκτήσετε εμπιστοσύνη στο αυτί σας.

Και όπως συμβαίνει με όλα – όσο περισσότερο το κάνετε – τόσο ευκολότερο θα γίνεται. Λάθη θα συμβούν αλλά {ευτυχώς} μιλάμε για μουσική και την  αποτύπωση της στο χαρτί..όχι για χειρουργική επέμβαση να το παίρνουμε κατάκαρδα. Ακόμα και από τα λάθη μαθαίνουμε.

Να μοιραστώ επίσης την δική μου φιλοσοφία όσον αφορά την αγορά transcriptions από το Internet.

Mε χαρά θα αγοράσω ένα βιβλίο ή ακόμα και ένα transcription ενός κομματιού που κοστίζει 100 ευρώ αλλά που ξέρω ότι θα μου φάει τρεις μήνες να αποτυπώσω στο χαρτί, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα αγοράσω ένα transcription που κοστίζει 2 ευρώ και θα μου φάει 2 ώρες να γράψω μόνος μου.

Επίσης στο δικό μου μυαλό ,υπάρχουν δύο είδη transcriptions.

Το σούπερ αναλυτικό στο οποίο προσπαθούμε να αποτυπώσουμε στο χαρτί και την παραμικρή λεπτομέρεια του παιξίματος του drummer και β} το βασικό transcription , αυτό που αποτυπώνει στο χαρτί βασικά δομικά στοιχεία του τραγουδιού όπως η φόρμα , το beat , τα tutti ή kicks που τυχόν συμβαίνουν κλπ.

Το αναλυτικό απευθύνεται προς πώληση ή διανομή στο internet και το απλοικό για προσωπική μας χρήση.

Ξεκινήστε να γράφετε transcriptions λοιπόν ..αρχικά για προσωπική σας χρήση.

Ελπίζω να βοήθησα.

Βαγγέλης Μουλακάκης.

 

*Perfect Pitch : H μοναδική ικανότητα ενός ανθρώπου να μπορεί να αναγνωρίσει ή να αναπαράγει το τονικό ύψος μιας νότας .

** transcription : H αποτύπωση της μουσικής στο χαρτί.

 

Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθώ με το πονεμένο κομμάτι της τεχνικής που το ονομάζουμε ταχύτητα.

Θα προσπαθήσω να αναλύσω γιατί είναι τόσο δύσκολη σε όλους μας η αύξηση της ταχύτητας, γιατί η ταχύτητα είναι τόσο σημαντικός παράγοντας στην τεχνική μας και φυσικά, τρόπους εξέλιξης της .

Κάθε άσκηση – κάθε νέα τεχνική αποτελείται από δύο σκέλη.

Την αποκρυπτογράφηση του μηχανικού μέρους της και την ταχύτητα.  Με πιο απλά λόγια α}το τι πρέπει να παίξω και β}πόσο γρήγορα μπορώ να το παίξω.

Τι πιστεύετε ότι είναι πιο δύσκολο? Ο μηχανισμός ή η ταχύτητα?

Εκ πείρας γνωρίζω ότι οι περισσότεροι μαθητές θα απαντούσαν  “η ταχύτητα είναι πιο δύσκολη”.Η αλήθεια όμως είναι ότι η πραγματική δυσκολία βρίσκεται στον μηχανισμό της τεχνικής παιδιά.

Εκεί πραγματικά πρέπει να «στύψουμε» τον εγκέφαλο μας . Να τον αναγκάσουμε να τραβήξει συνάψεις που δεν υπάρχουν, να στήσει ανεξαρτησίες, να επιλύσει μαθηματικά προβλήματα.

Η ανάπτυξη της ταχύτητας είναι το next step, απλά θέλει ώρες στο σκαμνί και άπειρες επαναλήψεις της άσκησης. Eίναι απλά ..χρόνος.

Μαζί με την εκπαίδευση και το ταλέντο είναι και αυτή η διάθεση του χρόνου που στο τέλος ξεχωρίζει το παίξιμο του κάθε μουσικού και δίνει ωριμότητα, ουσία και χαρακτήρα πίσω από κάθε του νότα.

• Γιατί είναι σημαντικό να έχουμε ταχύτητες .

Κάθε τεχνική όσο απλή ή πολύπλοκη κ αν είναι, έχει ένα εύρος ταχυτήτων. {το εύρος που ακούγεται ωραία ηχητικά}

Κάθε ρεπερτόριο μουσικής επίσης, είτε μιλάμε για rock, metal ή Jazz αποτελείται από τρία διαφορετικά στοιχεία-κομμάτια. Τα αργά τραγούδια {μπαλάντες}, τα μέτρια {moderato 108 -120 bpm} και τα γρήγορα.{allegro 120 -156 & Presto 168 -200}

{Nα επισημάνω επίσης ότι κάπου είχα διαβάσει ότι η πιο αργή μουσική που έχει καταγραφεί ποτέ ήταν το 43 bpm}

Mια τεχνική λοιπόν που μας βγήκε μια χαρά στο 40 bpm..αν παραμείνει εκεί..δεν τρέξει δηλαδή – δεν μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε πουθενά. Απλά δεν υπάρχει μουσική γραμμένη τόσο αργά. Είναι σαν να δώσαμε τα τελευταία μας χρήματα για να αγοράσουμε ένα αυτοκίνητο αλλά δεν έχουμε ..δίπλωμα.

Ναι μια τεχνική λοιπόν μπορεί να ξεκινήσει από το 20 ή και το 30 bpm για να αποκρυπτογραφηθεί..αλλά από εκεί και πέρα πρέπει να τρέξει, αν θέλουμε όλη αυτή η μελέτη να βγάλει κάποια στιγμή νόημα.

Ο drummer σαν ρόλος στην ορχήστρα έχει να κάνει δύο διαφορετικές δουλειές .

Το ένα σκέλος της δουλειάς του, είναι οι ρυθμοί {beats- Αυτό που παίζει για να κρατήσει τον παλμό του κομματιού}. 

Το δεύτερο είναι τα breaks.{Φράσεις που ενώνουν τα θέματα του τραγουδιού μεταξύ τους}.

Και τα δύο αυτά στοιχεία οφείλουν και πρέπει να αναπτυχθούν και να τρέξουν παράλληλα για να μπορεί το παίξιμο του να έχει συνοχή.

Το ανέβασμα της ταχύτητας αυτών των δύο στοιχείων «ξεκλειδώνει» ολοένα και περισσότερα κομμάτια. Δεν αρκεί να είμαστε σταθεροί και groov-άτοι δηλαδή αλλά πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υποστηρίξουμε όλο το ρεπερτόριο της μπάντας που συμμετέχουμε – είτε μιλάμε για πολύ αργές μπαλάντες {εξίσου δύσκολο}, είτε μιλάμε για fast του σκοτωμού, rock τραγούδια.

• Πως τρέχω λοιπόν.

Ο μετρονόμος πέρα από το ρόλο του σαν τον κακό που μας δείχνει ότι φύγαμε από το tempo..μας δείχνει επίσης και με νούμερα την αύξηση ή την μείωση της ταχύτητας πίσω από μια άσκηση. Ένα είδος κοντέρ της μουσικής.

 Οφείλουμε να τον χρησιμοποιούμε και με τους 2 τρόπους.

Κάθε επανάληψη μιας άσκησης {εκτός από σταθερότητα}πρέπει να εμπεριέχει αύξηση της ταχύτητας.

Δεν κυνηγάμε την τελειότητα παίζοντας την άσκηση ξανά και ξανά στο 50 bpm αλλά εκτιθέμεθα συνέχεια σε νέες ταχύτητες. Αυτό πρέπει να μας γίνει βίωμα. Το όλο κ πιο γρήγορα.

Με μικρά βήματα {3-5 κλικ} όχι άλματα και φυσικά πολλές επαναλήψεις.

 Δεν υπάρχει άλλος τρόπος παιδιά. Το ένα μας χέρι πρέπει να είναι πάντα στο μετρονόμο.

Αυτό που οφείλω να σας πω είναι ότι ενώ κάποια πράγματα θα συμβούν με τα χρόνια εμπειρίας σας πάνω στο σετ, η αύξηση της ταχύτητας δεν θα συμβεί αν δεν πιέσετε το σώμα σας να υπερβεί το καθημερινό όριο της μελέτης σας. Έστω και για 1 κλικ.

 Β. Μουλακάκης.

 

 

Σε αυτό το άρθρο θα αναπτύξω ένα πολύ σοβαρό θέμα σχετικά με την επιλογή και αγορά πιατινιών.
Ίσως σας βοηθήσει στο μέλλον …σε λιγότερα σπασίματα, αλλά και να σας αποτρέψει από αυτή τη μόνιμη αγοραπωλησία πιατινιών που βλέπουμε να γίνεται στις αγγελίες των διαφόρων site κάθε μέρα..
Καταρχήν πριν αγοράσουμε πιατίνια , πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά τους εξής παράγοντες.

1. Τι μουσική παίζω
2. Πόσα χρόνια παίζω {με φυσικά τύμπανα και πιατίνια} .
3. Σε τι συναυλιακούς χώρους κινείται η μπάντα μου.
4. Μικρόφωνα κ monitors
5. Αγορές μέσω Internet.
6. Μεταχειρισμένα

Παρακάτω θα σας αναλύσω γιατί πρέπει όλοι αυτοί οι λόγοι , να ληφθούν σοβαρά υπόψη πριν προβείτε σε οποιαδήποτε αγορά πιατινιών.

1.ΤΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΙΖΩ.
Αποτελεί έναν καθοριστικό παράγοντα ως προς τι πιατίνια να αγοράσετε.
Κάποια πιατίνια είναι σχεδιασμένα για Jazz , κάποια είναι για rock, κάποια για metal και κάποια για all around παιξίματα.

Kάθε πιατίνι είναι σχεδιασμένο για κάποιο εύρος μουσικών στυλ.
Κάποια είναι πολύ βαριά κ έχουν σχεδιαστεί για βαριά χρήση{metal} πχ PAISTE RUDE και κάποια είναι πολύ λεπτά και είναι σχεδιασμένα για Jazz ή πιο light μουσικές.

Ο κανόνας {τουλάχιστον στο δικό μου αυτί}έχει ως εξής..
Όσο πιο λεπτό το πιατίνι, τόσο πιο όμορφος ο ήχος.

Δυστυχώς επειδή σας άρεσε ο ήχος στο κατάστημα ενός πιάτου, δεν εννοείτε ότι κάνει για το στυλ μουσικής που παίζετε.Όταν ένα πιατίνι γράφει πάνω του JAZZ RIDE, μάλλον είναι σχεδιασμένο για …Jazz μουσική σωστά?

Αν δεν ξέρετε για τι μουσική είναι σχεδιασμένο το πιάτο που κρατάτε στα χέρια σας μέσα στο κατάστημα, καλό είναι να μιλήσετε με τον πωλητή αν το συγκεκριμένο κάνει για το στυλ μουσικής που ασχολείστε.

2.ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΙΖΩ {με φυσικά πιατίνια}
Το ότι κάποια στιγμή θα σπάσετε ένα πιατίνι είναι αναπόφευκτο γεγονός που έχει συμβεί σε όλους μας και παράγοντας μάθησης.

Η πείρα {παίζοντας με φυσικά πιατίνια }είναι άλλος ένας πολύ σοβαρός παράγοντας στο τι πιατίνια θα επιλέξετε.
Το εύρος τιμής τους είναι πραγματικά εξωπραγματικό.
Μπορείς να βρεις ένα καινούργιο crash με 30 ευρώ και ένα crash με 300 ευρώ.

Όπως σαν νέος οδηγός θα ξεκινήσετε με ένα μεταχειρισμένο {και φτηνό} αυτοκίνητο μέχρι να μάθετε να οδηγείτε, έτσι και σαν νέος ντράμερ καλό είναι να ξεκινήσετε με φτηνά πιατίνια μέχρι να μάθετε με πόση δύναμη πρέπει να τα χτυπάτε.

3. ΣΕ ΤΙ ΧΩΡΟΥΣ ΠΑΙΖΕΙ Η ΜΠΑΝΤΑ ΜΟΥ.
Επίσης ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που πρέπει να καθορίσει τις αγορές μας.
Θεωρώ ότι – άλλες ανάγκες έχει από πιατίνια, κάποιος που κινείται σε unplugged ή μικρούς χώρους , και άλλες – κάποιος που παίζει σε ανοιχτούς χώρους και στάδια.
Το να αγοράσετε ένα 17αρι crash και ένα 20αρι China για να παίζετε σε μαγαζιά 100 τ.μ είναι μια σίγουρη επιλογή ότι κάθε φορά που θα τα χτυπάτε, δεν θα ακούγετε μουσική αλλά, απόηχοι πιατινιών.

Από την άλλη, αν παίζετε στο Ολυμπιακό στάδιο και οι επιλογές σας είναι 13 – 15 ή ακόμα και 16 ίντσες στα crash … είναι πολύ πιθανόν α. να μην ακούγονται και β. να τα σπάσετε χτυπώντας τα περισσότερο δυνατά από ότι αντέχουν, προσπαθώντας να τα κάνετε να ακουστούν..
Επιλέξτε λοιπόν με σύνεση και με γνώμονα τις πραγματικές σας ανάγκες και όχι τα αισθητικά σας κριτήρια. Αυτό ακριβώς θα έκανε και ένας επαγγελματίας. Άλλα πιάτα θα είχε για εξωτερικές συναυλίες το καλοκαίρι , άλλα για μικρά clubs το χειμώνα.

4.ΜΙΚΡΟΦΩΝΑ & ΜΟΝΙΤΟΡΣ.
Πολλές φορές μου έχει τύχει να παίξω σε μαγαζιά και μουσικές σκηνές με απίστευτη ένταση όσον αφορά τα ηχητικά του μαγαζιού, αλλά ανύπαρκτο σύστημα monitoring* και μικρόφωνα για τα τύμπανα.

Κάτι που συμβαίνει πάνω στο πάλκο από την στιγμή που δεν ακούς καλά ,είναι να παίζεις πιο δυνατά ..και σαν φυσικό επακόλουθο, στο τέλος του Live να φύγεις με 300 ευρώ σε ζημιές.

Η άποψη μου είναι ότι καλό είναι να έχετε και 2-3 φτηνό-crash μέσα στην τσάντα σας, που θα πρέπει να βγαίνουν κάθε φορά που βλέπετε ότι ο χώρος στερείται μικρόφωνων και μόνιτορ για τον ντράμερ.

* monitors λέμε τα ηχεία ή In ear ακουστικά που χρησιμοποιούν οι μουσικοί για να ακούν τον εαυτό τους.

5 .ΑΓΟΡΕΣ ΑΠΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ

Μικρή επεξήγηση σχετικά με το τι είναι κ το πώς φτιάχνεται ένα πιατίνι .

Κάθε πιατίνι αν και αποτελείται από μίξεις μετάλλων με φαινομενικά την ίδια κατεργασία{ζέσταμα, πλάτυνση , σφυρηλάτηση κ.λ.π},αποτελεί ένα μοναδικό προϊόν με επίσης μοναδικό ήχο κ χαρακτήρα.

Πριν μερικά χρόνια σε ένα ταξίδι μου στην Κωνσταντινούπολη, είχα την τύχη να επισκεφτώ κάποια από τα εργοστάσια παραγωγής πιατινιών που υπάρχουν εκεί.

Μπόρεσα να ρωτήσω πραγματικούς κυμβαλοποιούς , γιατί υπάρχει τόση απόκλιση στον ήχο ακόμα και σε πιάτα ίδιας διαμέτρου κ σειράς. Η απάντηση τους ήταν.. «Όλα παίζουν ρόλο».

Τα κράματα είναι πάντα τα ίδια γιατί μέσα στο καμίνι μπορούν να ελέγξουν τι πέφτει και πόσο . Η θερμοκρασία στο φούρνο όμως {ακόμα και κατά 1 βαθμό C}, η θερμοκρασία/ υγρασία του περιβάλλοντος την συγκεκριμένη μέρα παραγωγής, το χέρι που τα χτυπάει, πόσες φορές τα χτυπάει..

Όλα παίζουν το ρόλο τους και κάθε πιατίνι όσο ακριβό ή φτηνό κι αν είναι, στο τέλος γεννιέται μοναδικό.

Γιατί σας αναφέρω αυτή την ιστορία.
Ας πούμε ότι ο φίλος/δάσκαλος μας, έχει ένα 16αρι HH SABIAN crash που πραγματικά κάθε φορά που το χτυπάμε, μας τρέχουν τα σάλια.
Ακόμα κ αν βρούμε το ίδιο στο Thomann, η πιθανότητα ο ήχος να είναι ό ίδιος είναι.. 1%.

Μα έχει ηχητικό δείγμα ο Thomann??!!!θα πει κάποιος.
Ναι, έχει ηχητικό δείγμα από ένα πιάτο.{δείγμα} Ο Τhomann αγοράζει όμως , 500 από το κάθε είδος. Απευθύνεται στην παγκόσμια αγορά. Θέλει στοκ στο μαγαζί του.

Θα μας έρθει λοιπόν ένα πιατίνι που έχουμε 1 στις 500 πιθανότητα να είναι το πιάτο που ηχογράφησαν στο δείγμα.
Και εκεί αρχίζει το πρόβλημα, γιατί ένας ήχος που δεν μας «φτιάχνει» στο άκουσμα του, μετά από λίγο μας ξενερώνει.
..και αρχίζουν οι αγγελίες να το διώξουμε . Για αυτό βλέπουμε στα διάφορα site σχεδόν καινούργια πιάτα με περιγραφή.. «δεν μου έκανε τελικά»

Άρα δεν αγοράζουμε ποτέ πιατίνια που δεν μπορούμε να ακούσουμε επιτόπου. Και για να το πάω λίγο παραπέρα, δεν αγοράζουμε κάτι που δεν μας αρέσει {φτιάχνει}.. την ώρα που το ακούμε.
Ακόμα και αν το budget μας είναι χαμηλό, πιστεύω ότι πάντα θα βρούμε κάτι αξιόλογο σε αυτά τα χρήματα αρκεί να μην βιαζόμαστε και να ξέρουμε τι ήχο ψάχνουμε.

Και βέβαια να μην συμβιβαζόμαστε πάρα πολύ γιατί απλά θα κάνουμε μια άκυρη αγορά. Με λίγα λόγια δεν αγοράζουμε για να αγοράζουμε..αλλά ξέρουμε πάνω κάτω τι θέλουμε πριν φτάσουμε στο κατάστημα. Υπάρχουν τρόποι πλέον να είναι καλά το Internet.

Μόνη εξαίρεση σε όσα γράφω παραπάνω , ένα κατάστημα στην Αμερική {Memphis drum shop} που ανεβάζει το στοκ του στο you tube με κάποιον να τα παίζει και διατείνεται ότι θα μας στείλει το συγκεκριμένο πιάτο σε περίπτωση αγοράς {this exact cymbal}.
Ωστόσο στην παρούσα εποχή {Δεκ.2021}, πιστέψτε με δεν θέλετε να μπλέξετε με τελωνεία από Αμερική.

6 .ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΑ ΠΙΑΤΙΝΙΑ.
Η άποψη μου για μεταχειρισμένα πιάτα είναι η ίδια με τα παραπάνω αν αυτός που πουλάει είναι σε άλλη πόλη κ δεν έχουμε δυνατότητα να τα ακούσουμε.
Δεν θα αγόραζα ποτέ ένα μεταχειρισμένο πιατίνι εξ’ αποστάσεως για το όνομα του και μόνο, όπως δεν θα αγόραζα ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο χωρίς να το μπορώ να το δω κ να το ελέγξω με ένα μηχανικό.
Από εκεί κ πέρα θα το σκεφτόμουν να αγοράσω ένα paper thin crash σε μεταχειρισμένο μιας κ κάθε μέταλλο που υφίσταται χρήση, έχει μια ημερομηνία λήξης μέχρι να σπάσει.

Υπάρχει πάντα η πιθανότητα να αγοράσω κάτι που δεν έχει σπάσει στα χέρια του πωλητή και να σπάσει μετά από 10 χτυπήματα ..στα δικά μου, απλά γιατί το μέταλλο είχε κάνει τα χιλιόμετρα του {υπερβεί τα χτυπήματα που μπορούσε να αντέξει}.
Ελπίζω να βοήθησα.
Β. Μουλακάκης.