Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσω να αναλύσω τις απόψεις μου σχετικά με το τι είναι καλύτερο για έναν drummer που ζει στην Ελλάδα.Να εξειδικευτεί  δηλαδή σε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής  ή να είναι πιο ανοιχτός {άρα και ευέλικτος} σε περισσότερα είδη μουσικής.

Αφορμή του άρθου ήταν το video του Dennis Chambers στο drumeo  αυτή τη βδομάδα όπου του ζητήθηκε να παίξει ένα κομμάτι των Tool.Εκτός ότι δεν τους ήξερε καν {1^ο φάουλ}..αυτό που ακούστηκε , δεν γκρούβαρε  και δεν είχε καμιά σχέση με τον τρόπο προσέγγισης  στο συγκεκριμένο ιδίωμα.

Να εξηγήσω επίσης σε όσους δεν γνωρίζουν ότι ο Dennis Chambers κάποτε άνηκε στην τοπ 5αδα session drummers παγκοσμίως. Δεν είναι χτεσινός. Ο Dennis όμως, δεν μπόρεσε να προσεγγίσει το συγκεκριμένο κομμάτι ούτε  καν με μια απλή ροκ διάθεση.

Πολλές συζητήσεις ξεκίνησαν με προχωρημένους μαθητές  αυτή την βδομάδα με αφορμή αυτό το video.. και τι καλύτερο από ένα άρθρο για να συγκεντρώσω και να εκθέσω τις σκέψεις μου.

Eξειδίκευση ή all  around drumming  λοιπόν.

Η γνώμη μου είναι ότι και τα δύο έχουν τα υπέρ και τα κατά τους,  αλλά για την Ελλάδα εγώ προτείνω το all around concept.

Προτιμώ δηλαδή να μπορώ να παίξω πενήντα διαφορετικά στυλ χάλια..παρά ένα… τέλεια. Να εξηγήσω ότι κανείς drummer στη γη  δεν μπορεί να παίξει 50 στυλ  μουσικής …τέλεια. Μπορεί να τα παίξει όμως μέτρια.

Ας αναλύσω λίγο την καθεμία από τα δύο προσεγγίσεις  ξεχωριστά.

• Εξειδίκευση σημαίνει ότι κάποιος παίζει {και συνήθως ακούει} μόνο ένα ή παρεμφερή στυλ μουσικής προσπαθώντας να γίνει ..ειδικός. Ο Danny Carey που παίζει στους Tool θεωρείται ειδικός και ένας από τους master στο συγκεκριμένο είδος.
• Αll around drumming  σημαίνει ότι ο drummer είναι πιο ανοιχτόμυαλος , προσεγγίζει την μουσική σαν μια συνολική οντότητα ,αγαπάει και προσπαθεί να παίξει όλες τις εκφάνσεις της  χωρίς στεγανά και χωρίς παρωπίδες. Δύο μεγάλοι all around drummers είναι ο Vinnie Colauita αλλά και ο Steve Gadd.

• Μελέτα αυτό που δεν έχεις ..όχι αυτό που ξέρεις.

Τώρα,  κάθε μουσικός  είτε είναι χομπίστας – ερασιτέχνης ή επαγγελματίας, φυσικά έχει τις δικές του λογικές και τα δικά του θέλω από την μουσική, αλλά θα προσπαθήσω να εξηγήσω το γιατί επιλέγω το all around από την εξειδίκευση και γιατί το προωθώ και το διδάσκω.

Καταρχήν . Βαριέμαι εύκολα.

Αν κάποιος μου έλεγε ότι θα παίζω για το υπόλοιπο της ζωής μου ένα συγκεκριμένο στυλ μουσικής και μόνο – θα τα παρατούσα αύριο και θα ξεκινούσα .. κηπουρική ή πλέξιμο.

Αυτή η βαρεμάρα θεωρώ ότι με έκανε να μελετήσω, να ψάξω , να παίξω και τέλος να μπορώ να αισθάνομαι άνετα σε μια πληθώρα μουσικών στυλ . Πιστέψτε με υπάρχει απίστευτη μουσική και βιβλία εκεί έξω..και η γνώση είναι πλέον πανεύκολα  προσβάσιμη.

Αν παραλληλίσουμε την μουσική με την μαγειρική , η μουσική για μένα χωρίζεται σε συνταγές που έχω φτιάξει και σε συνταγές που με..περιμένουν να τις φτιάξω. Το θέμα είναι , ότι όσο κι αν αγαπώ τον μουσακά..δεν θα μπορούσα να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου- ούτε τρώγοντας αλλά ούτε μαγειρεύοντας μόνο μουσακά.

Για μένα είναι απορίας άξιο πως κάποιοι το κάνουν αυτό. Πως ο Aldridge παίζει 50 χρόνια rock , ή πως ο Εrskine  50 χρόνια Jazz. Και οι  δύο βέβαια είναι μεγάλα ονόματα σε αυτό που κάνουν.{Ο Εrskine βέβαια κάποτε ήταν στους Weather Report..που δεν ήταν μια αμιγώς Jazz μπάντα.}

Φαντάζομαι ότι αυτό ίσως  λειτουργεί σαν δίκοπο μαχαίρι –  η φήμη που τους δίνει συνέχεια δουλειά , τους εγκλωβίζει περισσότερο στα ίδια και τα ίδια.  Ίσως..

Στο θέατρο συμβαίνει ακριβώς το ίδιο ανάμεσα στους  απλούς ηθοποιούς  και στους καρατερίστες. Οι περισσότεροι ηθοποιοί παίζουν είτε τον εαυτό τους  είτε μια περσόνα που έχουν πλάσει και που τους  έχει εγκλωβίσει.

Οι καρατερίστες ηθοποιοί από την άλλη , παίζουν χαρακτήρες  – πολλούς και διαφορετικούς,  επιλέγοντας  προσεκτικά με φόβο να μην χαρακτηριστούν/ εγκλωβιστούν  σε ένα συγκεκριμένο είδος χαρακτήρα. Π.χ  Robert De Niro, Daniel Day lewis, Forest Whitaker κ.α

 

Θα ήθελα να επεκταθώ σε αυτό που έγραψα στην αρχή  “..τι είναι καλύτερο για έναν drummer που ζει στην Ελλάδα”.

Θεωρώ ότι , εξειδικευμένους μουσικούς {και δικαίως} έχει ανάγκη η Αμερική , ίσως και η Αγγλία.

Ο λόγος?…Η δισκογραφία τους απευθύνεται σε παγκόσμιο κοινό.

Όταν η C. Aguilera  ή η  Adele ξεκινάει περιοδεία που θα  διαρκέσει 3 χρόνια με 500 εμφανίσεις σε όλη τη γη, εκατομμύρια δολάρια  budget ανά σόου , θέλει οι μουσικοί της να ζουν κ να αναπνέουν το στυλ μουσικής που παίζουν.  Θέλει ειδικούς.

Στην Ελλάδα δυστυχώς τα πράγματα είναι αλλιώς.

Ακόμα κ αν μιλήσουμε για ερασιτέχνες μουσικούς , το εύρος των στυλ που θα καλεστεί ένας drummer στην Ελλάδα να παίξει είναι πραγματικά μεγάλο.

Σε μια μπάντα ,τo rock δεν είναι ποτέ μόνο ροκ , η Jazz σκηνή δεν περιλαμβάνει μόνο swing  και η πίστα δεν περιέχει μόνο τσιφτετέλια .

Σε επαγγελματικό επίπεδο εκ πείρας θα σας πω ότι το ζεϊμπέκικο  συνυπάρχει εύκολα με τα κουβανέζικα  το swing  και τη Βραζιλιάνικη samba , και τα μισά κομμάτια του ελαφρό-λαϊκού αλλά και έντεχνου ρεπερτορίου είναι πλέον .. funk  και ροκ ρυθμοί .

Ο Παπάζογλου από την δεκαετία του 80 κιόλας, είχε τσιφτετέλια {Πότε βούδας πότε Κούδας } και ροκ  {Ρωγμή του χρόνου} μέσα στο ίδιο πρόγραμμα δείχνοντας σε όλους μας ότι παρωπίδες πρέπει να  έχουν μόνο τα άλογα.

Σε ερασιτεχνικό επίπεδο ακόμα και οι καθαρόαιμες  ροκ μπάντες ανοίγονται σε funk και blues , metal ακόμα και reggae μονοπάτια.

Αυτό συμβαίνει γιατί γεωγραφικά  και μόνο αν δούμε την Ελλάδα , θα δούμε ότι βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Τσιφτετέλια από την Ανατολή και τον Νότο , Ευρωπαϊκή μουσική και μουσικές των Βαλκανίων από τον Βορρά , Όπερα  και 100 στυλ μουσικής  από τα Δυτικά.

Όλα ενσωματωμένα στην Ελληνική παράδοση και μουσική πραγματικότητα. Το «αυτί» του Έλληνα περιέχει πραγματικά τα πάντα και ο ίδιος  ήταν πάντα περισσότερο δεκτικός στα «ξενόφερτα»,  πολλές φορές σε βάρος της Ελληνικής σκηνής που πάντα προσπαθούσε να συμβαδίσει..

Οι απαιτήσεις από ένα Έλληνα μουσικό λοιπόν είναι τελείως άλλες από ενός ..Άγγλου.

Το να είμαστε ανοιχτόμυαλοι λοιπόν θα μας βοηθήσει να μπορέσουμε να «σταθούμε» στην Ελληνική πραγματικότητα χωρίς να εκτεθούμε  από την έλλειψη γνώσης μας.{Ο μεγαλύτερος φόβος μου ακόμα και σήμερα}

Και βέβαια να γευτούμε την μουσική συνολικά . Είτε είμαστε ερασιτέχνες είτε επαγγελματίες. Σκεφτείτε ανοιχτά γιατί πραγματικά δεν ξέρουμε τι θα μας τύχει 5- 10 ή 20 χρόνια πιο κάτω στην ντραμιστική σας πορεία. Ούτε εγώ αλλά ούτε κ εσείς..

• Τα στυλ όπως και οι αξίες είναι ..χρώματα.

Σαν δάσκαλος λοιπόν προτείνω σε όλους να ανοίξουμε  καταρχήν το μυαλό μας, να εκτεθούμε σε στυλ και μουσικές  όχι μόνο σαν ακροατές αλλά και σαν παίχτες .

Κάθε μέρα με ακούτε να σας εξηγώ ότι ο εγκέφαλος λειτουργεί με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Για να μπορέσει να παίξει τα 16^α και τα 5ηχα πρέπει πρώτα να τα μάθει . Για να γκρουβάρει το ροκ ή τη reggae χρειάζεται ακριβώς το ίδιο . Γνώση και ακούσματα.

Όσα περισσότερα ερεθίσματα του δίνουμε σαν φίλαθλοι της μουσικής αλλά και του οργάνου, του δίνουμε κάβα για μελλοντική χρήση σε στυλ που μπορεί να μας παρουσιαστούν, με τον ίδιο τρόπο που μαθαίνουμε τις αξίες..σαν χρώματα στην παλέτα μας.

Επίσης, οποιοδήποτε στυλ αν αποφασίσετε  να εξειδικευτείτε στο μέλλον, έχοντας την «κάβα των στυλ»  στα εργαλεία σας- σας  εγγυώμαι ότι θα το παίξετε καλύτερα.

Να θυμάστε επίσης ότι ..όταν έρθει η ώρα της πρόβας και σας πει ο κιθαρίστας …“εδώ μπορείς να το κάνεις λίγο swing?”…και τον κοιτάτε με βλέμμα απορίας λες και σας ζήτησε τα πρώτα 100 ψηφία του αριθμού  π ..τότε θα είναι πολύ αργά.