Πριν μερικές χιλιάδες χρόνια , σύμφωνα με τους Φλίντστοουνς, ο άνθρωπος βρήκε μια κυκλική πέτρα στην άκρη του δρόμου και αφού παρατήρησε ότι κυλάει, πιθανότατα σκέφτηκε… «τι θα συμβεί άραγε αν φτιάξω άλλες τρεις τέτοιες και προσθέσω μια βάση πάνω τους;»

Αυτή η περιέργεια στη φύση του ανθρώπου, ήταν η ίδια βάση της εξέλιξης μιας απλής ιδέας  που φτάνει στις μέρες μας στην σημερινή Βuggati και το Tesla αυτοκίνητο. Απλά στην πορεία, περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να προσθέτουν τα δικά τους «τι θα συμβεί αν;» στο αρχικό κατασκεύασμα και φτάσαμε από το ποδοκίνητο αυτοκίνητο του Fred στο ηλεκτροκίνητο αυτοκίνητο του Έλον.

Αυτή μονάχα η φράση λοιπόν, είναι θεωρώ ο κύριος λόγος εξέλιξης του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα – αλλά για μένα και ο βασικότερος  λόγος που όλοι οι μεγάλοι μουσικοί ξεχωρίζουν μεταξύ τους για να πάμε στον λόγο γέννησης αυτού του άρθρου.

Καταρχήν πιστεύω ότι χωρίς αυτή τη λογική – περιέργεια , δεν θα φτάσουμε ποτέ σε αυτό το επίπεδο. Στο επίπεδο των ειδώλων μας. Όσες ώρες κι αν μελετήσουμε.

Ας δούμε για πoιο λόγο όμως.

1.Όπως τα περισσότερα μοντέρνα όργανα, τα drums ανήκουν στα αυτοσχεδιαστικά όργανα .

Πολύ σπάνια θα έχετε ακριβώς γραμμένο ό,τι πρέπει να παίξετε. Χρειάζεστε σοβαρό phrasing {φρασεολογία} και οut of the box{αντισυμβατικό} τρόπο σκέψης για να μπορέσετε να ανταπεξέρθετε στη φύση του οργάνου. Όσο πιο προσωπικές είναι οι ιδέες σας τόσο περισσότερο ενδιαφέρον και προσωπικότητα θα έχει το παίξιμο σας.

2.Η ύλη που όλοι μας διδασκόμαστε και κατά προέκταση διδάσκουμε, είναι κοινή σε όλους τους drummers ανά τη γη. Όλοι μαθαίνουμε τα ίδια πράγματα. Τις αξίες και τα rudiments και κάποιους βασικούς τρόπους ανάλυσης αυτών.

Αυτό που έχει πραγματικό ενδιαφέρον όμως, είναι το ερώτημα – «αφού η ύλη είναι κοινή, πως γίνεται και κάποιοι ξεχωρίζουν στο παίξιμο τους;

Είναι μόνο ταλέντο ; Είναι γεωγραφικό ζήτημα;  Μήπως κάτι ξέρουν που εμείς οι υπόλοιποι δεν γνωρίζουμε ή μήπως απλά έχουν μια ιδιαίτερη αντιμετώπιση της ύλης ;»

3. Κανένας δάσκαλος της γης δεν μπορεί να σας διδάξει τα πάντα γιατί απλά δεν τα γνωρίζει όλα. Η ύλη είναι ουσιαστικά …άπειρη.

Κάθε μουσικό όργανο είναι για μένα ένας ζωντανός οργανισμός που όλοι οι σοβαροί μουσικοί ,άλλος λίγο – άλλος πολύ, βάζoυν ένα λιθαράκι στην εξέλιξη του. Κάθε μαθητής μαθαίνει την βασική γραμματική του οργάνου, κάνα- δυό τρόπους και συνεχίζει μόνος του.

4. Με φόβο να αναπαράγει τον εαυτό του, κανένας σοβαρός δάσκαλος δεν θα σας δείξει τον προσωπικό του τρόπο που αναλύει την ύλη.

Θα σας δώσει μόνο το τι και το πως..αλλά όχι απαραίτητα τον δικό του τρόπο.

Θα σας διδάξει να σκέφτεστε, να μην είστε παθητικοί αναγνώστες της ύλης αλλά εξερευνητές της.  Από ‘κει και πέρα είναι στο χέρι σας  πόσο ψηλά θα φτάσετε την τεχνική του οργάνου.

5. Κάθε μουσικός, όπως και κάθε άνθρωπος, πιστεύω ακράδαντα ότι έχει βαθιά κρυμμένη μέσα του την προσωπική του «φωνή» .

Οι περισσότεροι δεν θα την ανακαλύψουν ποτέ για τον απλούστατο λόγο ότι είναι επίπονο και εξαιρετικά χρονοβόρο να προσπαθήσεις να ανακαλύψεις την«φωνή»σου μουσικά. Οι περισσότεροι απλά θα παίξουν τα αγαπημένα τους κομμάτια.

Οτιδήποτε μαθαίνετε – κάθε τεχνική, αν μπει σε διαδικασία εξερεύνησης,  θα ανακαλύψετε ότι μπορείτε να κάνετε πάρα πολλά πράγματα π.χ με 2 διπλά χτυπήματα RR LL  από το να τα παίξετε μοναχά στο ταμπούρο.

Το μόνο που χρειάζεστε είναι πειραματισμός – αντισυμβατική σκέψη,  κώλο επί ώρες στο σκαμνί όπως πολύ συχνά με ακούτε να σας λέω και φυσικά μπόλικο«τι θα συμβεί αν».

«αφού η ύλη είναι κοινή..πως γίνεται και κάποιοι ξεχωρίζουν στο παίξιμο τους; Είναι ταλέντο ; Είναι γεωγραφικό ζήτημα ; Μήπως κάτι ξέρουν που εμείς οι υπόλοιποι δεν γνωρίζουμε ή μήπως απλά έχουν μια ιδιαίτερη αντιμετώπιση της ύλης ;»

Θα προσπαθήσω να απαντήσω σε αυτές τις ερωτήσεις.

θεωρώ ότι σίγουρα το ταλέντο και η ευφυΐα του μουσικού παίζουν σοβαρό ρόλο στην εξέλιξη του – ένα μικρό ρόλο παίζει επίσης ο τόπος γέννησης του μουσικού και τα μουσικά του βιώματα αλλά αυτό που δραστικά διαφοροποιεί τα είδωλα μας από όλους εμάς, είναι η σοβαρή δουλειά και ο αέναος πειραματισμός τους – ακόμα και με απλές και ταπεινές ιδέες.

Οι εξαιρετικοί drummers δεν προσπαθούν μόνο να μάθουν το Paraddidle, αλλά θα φάνε χρόνο να «ανοίξουν» το Paradiddle σε όλο το σετ – θα πειραματιστούν και δεν θα σταματήσουν μέχρι να βρουν μερικές ιδέες που να τους ικανοποιούν ηχητικά.

Πολλές φορές δεν ξέρουμε τι θα προκύψει μέσα από αυτό τον πειραματισμό. Αλλά χωρίς να κάνουμε λάθη, χωρίς να προβληματιστούμε, να γράψουμε ,να σβήσουμε αλλά και να στεναχωρηθούμε..δεν πρόκειται να προκύψει ποτέ τίποτα ενδιαφέρον από το παίξιμο μας.

Για μένα αυτός ο πειραματισμός έχει όνομα. «Δημιουργική μελέτη» και ήταν μακράν η πιο fun περίοδος της μελέτης μου.

Θα ήθελα να σας δώσω ένα απλό παράδειγμα που θα σας βοηθήσει να καταλάβετε  το πόσο σημαντικό είναι να πειραματιστούμε με την ύλη προσπαθώντας να βρούμε την δική μας «φωνή» .

Ας υποθέσουμε ότι θέλουμε να φτιάξουμε ένα κέικ σοκολάτας.

Θα μπούμε στο ιντερνέτ και θα κλικάρουμε την 1^η συνταγή –συνήθως αυτή με τις καλύτερες φωτογραφίες .

Θα αγοράσουμε τα υλικά και θα την φτιάξουμε κατά γράμμα ..και σε λίγο χρόνο θα έχουμε ένα ωραίο και γευστικό κέικ σοκολάτας. Μέχρι εδώ όλα ωραία και καλά.

Αυτό που δεν ξέρουμε είναι ότι την ίδια ακριβώς συνταγή φέτος μόνο, την έχουν φτιάξει χιλιάδες νοικοκυρές σε όλη την Ελλάδα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Ένας σεφ τώρα… αν του ζητηθεί να φτιάξει ένα κέικ σοκολάτας..θα πάρει ακριβώς την ίδια συνταγή από το ιντερνέτ αλλά θα προσπαθήσει να την προσαρμόσει στα μέτρα του – σύμφωνα με το δικό του γούστο.

Θα αφαιρέσει και θα προσθέσει υλικά, γνωρίζοντας τον κίνδυνο ότι στο τέλος το κέικ μπορεί να μην είναι τόσο καλό . Η ιδέα και μόνο ότι μπορεί να φτιάξει κάτι νέο και εντελώς μοναδικό, τον ιντριγκάρει  περισσότερο από το να φτιάξει ένα δοκιμασμένο και συμβατικό κέικ με ωραία γεύση – ένα κέικ που όλοι όμως μπορούν να φτιάξουν.

Η εμπειρία του στις κουζίνες τον έχει διδάξει ότι μια γραμμένη συνταγή δεν είναι απαραίτητα μια de facto ιδέα που δεν μπορεί να επέμβει κατά το δοκούν αλλά ίσως η βάση και μόνο, μιας νέας συνταγής.

Στο μυαλό ενός σεφ, η λειτουργία {τι θα συμβεί αν}, είναι μονίμως ανοιχτή και οι πιθανότητες άπειρες.

Να θυμάστε ότι το ταξίδι της γνώσης σε κάτι που πραγματικά αγαπάμε {χωρίς απαραίτητα να μιλάμε για μουσική}, είναι μια διαδικασία που στην ουσία δεν τελειώνει ποτέ.

Είτε μιλάμε για μαγειρική, για μουσική είτε για οτιδήποτε περιέχει τεχνική, πάντα υπάρχει περιθώριο εξέλιξης και προσωπικής προσέγγισης. Ο Πικάσο άλλωστε ήταν που έλεγε: “μάθε τους κανόνες σαν επαγγελματίας για να μπορείς να τους παραβαίνεις σαν καλλιτέχνης”.

Αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος προσέγγισης όλων των μεγάλων μουσικών για αυτό και έχουν τελείως χαρακτηριστικό ήχο και παίξιμο. Βρίσκονται σε ένα μόνιμο «ψάξιμο» του πως μπορούν να βγάλουν προσωπικές ιδέες μέσα από την δοσμένη ύλη, δουλεύοντας σε ένα περιβάλλον που πλέον δεν υπάρχουν κανόνες.

Η άποψη μου είναι ότι μουσικός που δεν έχει βρει την προσωπική του ταυτότητα, είναι ένας απλός εκτελεστής της μουσικής.

{και αυτό είναι Ok – χρειάζονται και αυτοί – αλλά αυτό το άρθρο δεν γράφτηκε για το πώς να γίνεις άλλος ένας μουσικός αλλά πώς να φτάσεις το επίπεδο των ειδώλων}.

Kαταλαβαίνω ότι κάποιοι αρκούνται στο να φτιάξουν ένα απλό και γευστικό κέικ. Οι πραγματικά μεγάλοι μουσικοί όμως, όταν κληθούν {ακόμα και σε ήδη ηχογραφημένα μουσικά έργα}, θα προσθέσουν κάτι νέο στην ήδη υπάρχουσα συνταγή.

Την δική τους φωνή.

Β.Μουλακάκης.