Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθώ με το πονεμένο κομμάτι της τεχνικής που το ονομάζουμε ταχύτητα.

Θα προσπαθήσω να αναλύσω γιατί είναι τόσο δύσκολη σε όλους μας η αύξηση της ταχύτητας, γιατί η ταχύτητα είναι τόσο σημαντικός παράγοντας στην τεχνική μας και φυσικά, τρόπους εξέλιξης της .

Κάθε άσκηση – κάθε νέα τεχνική αποτελείται από δύο σκέλη.

Την αποκρυπτογράφηση του μηχανικού μέρους της και την ταχύτητα.  Με πιο απλά λόγια α}το τι πρέπει να παίξω και β}πόσο γρήγορα μπορώ να το παίξω.

Τι πιστεύετε ότι είναι πιο δύσκολο? Ο μηχανισμός ή η ταχύτητα?

Εκ πείρας γνωρίζω ότι οι περισσότεροι μαθητές θα απαντούσαν  “η ταχύτητα είναι πιο δύσκολη”.Η αλήθεια όμως είναι ότι η πραγματική δυσκολία βρίσκεται στον μηχανισμό της τεχνικής παιδιά.

Εκεί πραγματικά πρέπει να «στύψουμε» τον εγκέφαλο μας . Να τον αναγκάσουμε να τραβήξει συνάψεις που δεν υπάρχουν, να στήσει ανεξαρτησίες, να επιλύσει μαθηματικά προβλήματα.

Η ανάπτυξη της ταχύτητας είναι το next step, απλά θέλει ώρες στο σκαμνί και άπειρες επαναλήψεις της άσκησης. Eίναι απλά ..χρόνος.

Μαζί με την εκπαίδευση και το ταλέντο είναι και αυτή η διάθεση του χρόνου που στο τέλος ξεχωρίζει το παίξιμο του κάθε μουσικού και δίνει ωριμότητα, ουσία και χαρακτήρα πίσω από κάθε του νότα.

• Γιατί είναι σημαντικό να έχουμε ταχύτητες .

Κάθε τεχνική όσο απλή ή πολύπλοκη κ αν είναι, έχει ένα εύρος ταχυτήτων. {το εύρος που ακούγεται ωραία ηχητικά}

Κάθε ρεπερτόριο μουσικής επίσης, είτε μιλάμε για rock, metal ή Jazz αποτελείται από τρία διαφορετικά στοιχεία-κομμάτια. Τα αργά τραγούδια {μπαλάντες}, τα μέτρια {moderato 108 -120 bpm} και τα γρήγορα.{allegro 120 -156 & Presto 168 -200}

{Nα επισημάνω επίσης ότι κάπου είχα διαβάσει ότι η πιο αργή μουσική που έχει καταγραφεί ποτέ ήταν το 43 bpm}

Mια τεχνική λοιπόν που μας βγήκε μια χαρά στο 40 bpm..αν παραμείνει εκεί..δεν τρέξει δηλαδή – δεν μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε πουθενά. Απλά δεν υπάρχει μουσική γραμμένη τόσο αργά. Είναι σαν να δώσαμε τα τελευταία μας χρήματα για να αγοράσουμε ένα αυτοκίνητο αλλά δεν έχουμε ..δίπλωμα.

Ναι μια τεχνική λοιπόν μπορεί να ξεκινήσει από το 20 ή και το 30 bpm για να αποκρυπτογραφηθεί..αλλά από εκεί και πέρα πρέπει να τρέξει, αν θέλουμε όλη αυτή η μελέτη να βγάλει κάποια στιγμή νόημα.

Ο drummer σαν ρόλος στην ορχήστρα έχει να κάνει δύο διαφορετικές δουλειές .

Το ένα σκέλος της δουλειάς του, είναι οι ρυθμοί {beats- Αυτό που παίζει για να κρατήσει τον παλμό του κομματιού}. 

Το δεύτερο είναι τα breaks.{Φράσεις που ενώνουν τα θέματα του τραγουδιού μεταξύ τους}.

Και τα δύο αυτά στοιχεία οφείλουν και πρέπει να αναπτυχθούν και να τρέξουν παράλληλα για να μπορεί το παίξιμο του να έχει συνοχή.

Το ανέβασμα της ταχύτητας αυτών των δύο στοιχείων «ξεκλειδώνει» ολοένα και περισσότερα κομμάτια. Δεν αρκεί να είμαστε σταθεροί και groov-άτοι δηλαδή αλλά πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υποστηρίξουμε όλο το ρεπερτόριο της μπάντας που συμμετέχουμε – είτε μιλάμε για πολύ αργές μπαλάντες {εξίσου δύσκολο}, είτε μιλάμε για fast του σκοτωμού, rock τραγούδια.

• Πως τρέχω λοιπόν.

Ο μετρονόμος πέρα από το ρόλο του σαν τον κακό που μας δείχνει ότι φύγαμε από το tempo..μας δείχνει επίσης και με νούμερα την αύξηση ή την μείωση της ταχύτητας πίσω από μια άσκηση. Ένα είδος κοντέρ της μουσικής.

 Οφείλουμε να τον χρησιμοποιούμε και με τους 2 τρόπους.

Κάθε επανάληψη μιας άσκησης {εκτός από σταθερότητα}πρέπει να εμπεριέχει αύξηση της ταχύτητας.

Δεν κυνηγάμε την τελειότητα παίζοντας την άσκηση ξανά και ξανά στο 50 bpm αλλά εκτιθέμεθα συνέχεια σε νέες ταχύτητες. Αυτό πρέπει να μας γίνει βίωμα. Το όλο κ πιο γρήγορα.

Με μικρά βήματα {3-5 κλικ} όχι άλματα και φυσικά πολλές επαναλήψεις.

 Δεν υπάρχει άλλος τρόπος παιδιά. Το ένα μας χέρι πρέπει να είναι πάντα στο μετρονόμο.

Αυτό που οφείλω να σας πω είναι ότι ενώ κάποια πράγματα θα συμβούν με τα χρόνια εμπειρίας σας πάνω στο σετ, η αύξηση της ταχύτητας δεν θα συμβεί αν δεν πιέσετε το σώμα σας να υπερβεί το καθημερινό όριο της μελέτης σας. Έστω και για 1 κλικ.

 Β. Μουλακάκης.