Το πιο δύσκολο τραγούδι που δεν κατάφερα ποτέ να ..παίξω ..θα έπρεπε να ήταν ο συνολικός τίτλος….

Τα τελευταία 30 χρόνια που ασχολούμαι με τα τύμπανα , θεωρώ ότι έχω παίξει μερικά πολύ δύσκολα κομμάτια σε επίπεδο ενορχήστρωσης κ groove, από όλο σχεδόν το φάσμα της μουσικής.

Πριν λίγο καιρό σκεφτόμουν ότι σε όλη μου την πορεία ως τώρα , υπήρξε ένα πολύ ιδιαίτερο τραγούδι που ποτέ δεν κατάφερα να «νιώσω» παίζοντας το συναυλιακά, ούτε εγώ – αλλά ούτε κ οι μπάντες με τις οποίες το έπαιξα. { το γράφω ωραιοποιημένα..αλλά η αλήθεια ότι κάθε φορά που χρειάστηκε να το παίξω στην θητεία μου με cover-oμπάντες, το κομμάτι ακουγόταν σχεδόν..γελοίο.}

Το τραγούδι είναι το With or without you των U2

Το κομμάτι σε πρώτο άκουσμα, ¨ακούγεται¨ σαν απλά ροκάκι με σχετικά βατή ενορχήστρωση, τίποτα ιδιαίτερο που να το κάνει ξεχωριστό πέρα από το ότι είναι μια υπέροχη σύνθεση..Μέχρι να αρχίσεις πραγματικά να ακούς κ να προσέχεις τις λεπτομέρειες.

Καταρχήν να σας πω ότι ουδέποτε έχω ακούσει ένα αξιοπρεπές with or without you Live , από κανέναν …ακόμα κ από τους ίδιους τους U2!!

Παρ’όλες τις θεατρικότητες του Bono επι σκηνής κ με 3 πραγματικά εξαιρετικούς μουσικούς από πίσω, το κομμάτι δεν ακούγεται τόσο καλά κατ’εμέ επί σκηνής. Τουλάχιστον όχι τόσο – όσο στο δίσκο.

Που το αποδίδω..

Καταρχήν το κομμάτι είναι ένα συνεχές κρεσέντο από όλη την μπάντα που πιθανότατα να υποβοηθήθηκε στο studio. Έχει επίσης μια καταπληκτική μίξη.

Το παίξιμο τους είναι σχετικά λιτό – Οι U2 ποτέ δεν προσπάθησαν να πείσουν κανέναν για τις παικτικές τους ικανότητες , αλλά το να κρατήσεις το groove και παράλληλα να προσέχεις τις δυναμικές και το παίξιμο  {σαν μονάδα αλλα και συνολικά σαν μπάντα} για 5 σχεδόν λεπτά, δεν νομίζω ότι είναι κάτι εύκολο.

H ενορχήστρωση του Larry Mullen στα τύμπανα ,είναι επίσης πάρα πολύ έξυπνη.

{Δεν είμαι σίγουρος αν είναι 100% δική του . Οι U2 ανέκαθεν χρησιμοποιούσαν παραγωγούς στο studio..αλλά είναι πραγματικά έξυπνη κ ξέρει να κρατήσει το ενδιαφέρον του ακροατή από την αρχή μέχρι το τέλος του τραγουδιού εφαρμόζοντας tension and release παίξιμο}

Ξεκινάει την εισαγωγή και το 1^ο κουπλέ με ένα βαθύ κ ένα ντέφι αρχικά μόνος του συνοδεύοντας ένα πιάνο  και έπειτα τα 8^α του μπάσου του Clayton.

Εκεί στο τέλος του 1^ου κουπλέ, προσθέτει την κάσσα..και το πράγμα αρχίζει να δένει και να σφίγγει ακόμα περισσότερο . . Σιγά σιγά όσο το κομμάτι εξελίσσεται , αρχίζει να χτίζει το beat που θα τον οδηγήσει στο ρεφρέν.

Με το τέλος του ρεφρέν το κομμάτι αδειάζει κ μένει με ένα απλό new wave beat , και τον χαρακτηριστικό μιλιταριστικό ήχο του Mullen, αυτή τη φορά ανοιγμένο στα τομς στο τέλος κάθε  διμέτρου.

Σε όλη την διάρκεια του κομματιού το hi-hat είναι άφαντο , και το χρησιμοποιεί με ένα αντισυμβατικό σχεδόν τρόπο σαν να μην είναι μετρητής αλλά μέρος μιας ντραμιστικής λούπας, ειδικά στο ρεφρέν αλλά και στο 2^ο κουπλέ

Αυτό που κάνει το κομμάτι ακόμα πιο δύσκολο συναυλιακά, είναι ότι στο δίσκο, ο Mullen αρχικά παίζει πάνω σε αυτή του λούπα 16ων του πιάνου {η οποία ακούγεται προηχογραφημένη} και μετά  πάνω στις delay κιθάρες του Edge που ουσιαστικά μαζί με το ογδοά-το παίξιμο του Clayton, υπαγορεύουν το τέμπο.

Πολλοί πιστεύουν ότι οδηγεί ο Mullen το κομμάτι..αλλά όποιος drummer έχει παίξει με κιθαρίστα που χρησιμοποιεί delays..θα σας πει ότι νιώθει ότι παίζει πάνω σε προηχογραφημένη βάση.

Κάτι που συντελεί στην συνολική δυσκολία επίσης είναι ότι ακόμα κ αν ο drummer καταφέρει να αναπαραγάγει το παίξιμο του Mullen- note for note, υπάρχει κ η παράμετρος το τι παίζουν οι υπόλοιποι μουσικοί που πρέπει να αποδώσει όλη η μπάντα αν θέλουμε να μιλήσουμε για ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα συναυλιακά.{Και το να αναπαραγάγεις τον Edge και τα ηχοχρώματα του.. πιστέψτε με, δεν είναι κάτι που πολλοί κιθαρίστες μπορούν να κάνουν}

Η άποψη μου είναι ότι όλες αυτές οι λεπτομέρειες που συμβαίνουν στο παίξιμο όλων στο δίσκο, σύν το γεγονός ότι μάλλον ήταν μια μαγική μέρα για αυτούς στο studio , με όχι έναν αλλά δύο μυθικούς παραγωγούς{Daniel Lanois- Brian Eno} στο τιμόνι της παραγωγής, κάνει το κομμάτι εξαιρετικά δύσκολο να αποδωθεί Live ακόμα και από τους ίδιους του U2.. και να ακούγεται σχεδόν γελοίο από  όλους εμάς τους υπόλοιπους.

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού.